بسم الله الرحمان الرحیم.

            چند روز پیش رفتم دفتر پستی. برای پست کردن یک بسته. تقریباً ماهی یک بار می روم. از حدود یک سال دو سال قبل، کد پستی و کد ملی ی فرستنده (= خودم) را می نوشتم روی بسته. روی دیوار داخل دفتر پستی نوشته بودند نوشتن کد پستی و کد ملی ی فرستنده باعث ... درصد تسریع در رسیدن بسته به مقصد می شود. خب البته من نفهمیدم و الان هم نمی فهمم کد پستی و کد ملی ی من فرستنده اگر روی بسته ی پستی نوشته شود، چرا و چه گونه باعث سریعتر رسیدن بسته به مقصد می شود. به هر حال، کد ملی و کد پستی ام را در حدود یک سال دو سال گذشته، می نوشتم روی بسته.

            چند روز پیش که رفتم دفتر پستی، آقا گفت الّا و بلّا باید کد پستی ی گیرنده هم باشد، و آئین نامه است، و تقصیر ما و دست ما نیست. گفت به 1000140 اس ام اس بزن و شماره ی تلفن فرد گیرنده ی بسته را بفرست، و کد پستی می آید. من سه چهار بار اس ام اس فرستادم، و جواب آمد: «سرویس مورد نظر اکنون در دسترس نمی باشد شرکت پست جمهوری اسلامی ایران». اس ام اسها را نشان دادم به یکی از مسئولان دفتر پستی. سپس گفتند با تلفن 140 تماس بگیر و آن تلفن کد پستی را اعلام می کند. سیزده چهارده مرتبه 140 را گرفتم، اما ارتباط برقرار نشد. نشان دادم به یکی از مسئولان دفتر پستی. حدود نیم ساعت در دفتر پست بودم. بالأخره یک خانم (= همان «یکی از مسئولان») که آن جا بود دلش رحم آمد و بسته ام را گرفت و پُست کرد.

            حالا بقیه اش را توجه کنید. طبق دستورالعملی که به من نشان دادند، نه تنها کد پستی ی فرد گیرنده، بلکه کد ملی ی فرد گیرنده باید روی بسته ی پستی نوشته شود (و البته کد پستی و کد ملی ی فرد فرستنده هم باید نوشته شود)، و اگر ننویسند، شرکت پست از قبول و ارسال بسته ی پستی معذور است.

            من به فردی که در دفتر پست بود گفتم اولاً کد ملی ی فرد گیرنده ی بسته ی پستی چه ارتباطی به رسیدن یا نرسیدن بسته به مقصد دارد؟ ثانیاً اگر فردی که من می خواهم نامه به او بدهم حاضر نباشد کد ملی اش را به من بگوید و من بنویسم روی بسته ی پستی، آنگاه من چه کنم؟ فردی که در دفتر پستی بود گفت من هم نمی فهمم چرا نوشتن کد ملی ی گیرنده و فرستنده روی بسته ی پستی اجباری شده.

            آیا شما می فهمید؟ شما که در تهران هستید می خواهید نامه بدهید به یک نفر در تهران. از شهرستان نامه بدهید به شهرستان. از شهرستان نامه بدهید به تهران. از تهران نامه بدهید به شهرستان. چه دلیل عقلی یا فنّی یا تکنولوژیک یا چه می دانم چی هست، که «باید» کد ملی ی گیرنده ی نامه و بسته را روی بسته بنویسید؟ «کد ملی» چه ارتباطی به رساندن و رسیدن نامه دارد؟

            آیا اجباری و بایدی کردن نوشتن کد ملی ی فرد گیرنده بر روی بسته ی پستی، زیر پا گذاشتن حقوق شهروندی ی اولیه نیست؟ (خصوصاً در ایران، که «حقوق شهروندی» خیلی محترم است!)

            من گمان می کنم حتا کد پستی را نوشتنش را نباید «بایدی» کرد. چه رسد به کد ملی. کد ملی، که من نمی فهمم اصولاً چه ربطی و چه دخلی به رسیدن و رساندن نامه و بسته ی پستی دارد.

            از این حرفها و سؤالها که بگذریم، من گمان می کنم با توجه به این که الان موبایل و اس ام اس و ایمیل، اگر اشتباه نکنم، مهمترین و اولین روش برای فرستادن و گرفتن پیام و نامه و چیزهای دیگر است، در تنگنا انداختن مردمی که همچنان برای فرستادن نامه و بسته به دفترهای پستی مراجعه می کنند، اقدامی عاقلانه نیست. مشتری را باید جذب کرد، نه که فراری داد. حتا کد پستی را گمان می کنم نباید «بایدی» باشد. اگر فردی کد پستی ی آدرس گیرنده را نداشت، خب چرا پدر صاحاب یارو را دربیاورند که به فلان جا اس ام اس بزن و به فلان جا تلفن بزن تا کد پستی ی گیرنده را گیر بیاوری؟ آن هم با در دسترس نبودن و فعال نبودن این گونه خدمات الکترونیکی، که در کشور ما نادر نیست این در دسترس نبودنها. «کد ملی» هم که به نظرم کلاً منتفی است. (و: شاید موضوع امنیتی، و «کسب اطلاعات» باشد. (توجه کنید ظاهراً عمده ی سهام مخابرات ایران در اختیار ... است.))