بسم الله الرحمان الرحیم.

تعدادی از ایران دوستان متعصب، و عاشقان اسلام ستیزی و عاشقان عَرَب ستیزی، خیلی تأکید می کنند بر «پندار نیک گفتار نیک کردار نیک»، و این که ما با داشتن این پند و این آموزه، [تقریباً] نیاز به چیز دیگر نداریم.

اما. اما آخر اگر این افراد واقعاً پیرو آموزه ی شریف «پندار نیک گفتار نیک کردار نیک» بودند، می آمدند درباره ی حضرت محمد (ص) بی ادبانه سخن بگویند؟ می آمدند حضرت امام و مولا علی بن ابی طالب را «یک بادیه نشین» بنامند که نباید از «آن بادیه نشین» برای ایرانیان والانژاد سخنی نقل کرد؟ من هرچه در توان داشته باشم احتراماتم را تقدیم می کنم به کسی که و بابای کسی که و جدّ کسی که واقعاً پندارش نیک باشد و گفتارش نیک باشد و کردارش نیک باشد. اما امان از بی اخلاقها و بی مرامهایی که با افراشتن پرچم «پندار نیک گفتار نیک کردار نیک»، کارشان اسلام ستیزی و عرب ستیزی و سیّدستیزی و ایران دوستی ی متعصبانه است. عده ای هستند در واقع پیرو آموزه ی «پندار بد گفتار بد کردار بد» هستند، اما خود را طور دیگر معرفی می کنند.

***

و امان از افرادی که پرچم اسلام در دست گرفته اند، و عملشان ظلم است و انسان ستیزی و ایران ستیزی.

***

طبق صفحه ی 5 کتاب زبان و خط اوستایی نوشته و پژوهش خانم دکتر سوزان گویری چاپ انتشارات بهجت سال 1388:

«پندار نیک   humata

گفتار نیک     hūx ta

کردار نیک     huuaršta »

البته در هر سطر، معادل اوستائی را هم نوشته اند، اما من امکان تایپ آن را ندارم.