بسم الله الرحمان الرحیم.

دیروز، پانزده خرداد 1392، در مناظره ی هشت نامزد محترم انتخابات ریاست جمهوری، آقای دکتر غلامعلی حداد عادل گفت همان طور که باید برنامه های فرهنگی و ... وجود داشته باشد برای نرفتن مردم به سوی مواد مخدر، و باید راههای ورود مواد مخدر به کشور را هم مسدود کرد، به همین ترتیب، علاوه بر این که باید برنامه های فرهنگی و هنری ی خوب تولید کرد برای استفاده ی مردم، باید آنتنهای ماهواره ها را جمع کرد و نگذاریم خانواده ها از هم بپاشند.

بنده استدلال آقای دکتر غلامعلی حداد عادل را درست نمی دانم. ظاهراً تمام یا اکثر عقلای دنیا، در حکومت ولایت مطلقه ی فقیه و حکومت لیبرال و حکومت کمونیستی و حکومت سلطنتی و همه جا، پذیرفته اند که جلوی ورود مواد مخدر به کشور را باید گرفت، اما این که مردم جز تلویزیون حکومتی و رسمی باید حق نداشته باشند تلویزیونهای دیگر را، به انتخاب و گزینش خود ببینند، ظاهراً فقط در کره ی شمالی و چین و ایران و احیاناً معدود کشورهای دیگر وجود دارد. چیزی نیست که عقلای دنیا اتفاق نظر بر آن داشته باشند. بلکه، اتفاق نظر بر خلافش است.

در بین خویشاوندان من، چند طلاق اتفاق افتاده است در ماههای گذشته. آن طور که اطلاع دارم، جدا شدن زن و مرد از همدیگر، مطلقاً ربطی به تلویزیون ماهواره ای نداشته. دلیلش مشکلات اقتصادی و ناسازگاریهای اخلاقی بوده.

حساسیت نشان دادن سریع به صحبتهایی که بوی «گرایش به آزادی» دارد، فقط در دکتر غلامعلی حداد عادل نبود. آقای دکتر سعید جلیلی هم بلافاصله به مطرح شدن «پهنای کم باند اینترنت» و «توقیف مطبوعات» واکنش نشان داد، و گفت «... حالا دو تا روزنامه هم توقیف شده باشه ...».