بسم الله الرحمان الرحیم.

            چند روز قبل، در شبکه ی چهار تلویزیون دیدم دو نفر «کارشناس» تاریخ، و یک نفر مجری، دارند درباره ی مرحوم نواب و مرحوم دکتر مصدق و مرحوم آیت الله بروجردی و مرحوم آیت الله کاشانی و مرحوم کسروی و ... صحبت می کنند. یک نفر که سنش از بقیه بیشتر بود، گفت با کشته شدن کسروی، جامعه ی ایران مستعد ملی شدن صنعت نفت و تحولات مثبت مانند آن شد. من با خودم گفتم خدایا، چه ربطی بوده بین کشته شدن سیداحمد کسروی تبریزی، و این که پس از کشته شدن او، جامعه ی ایران متحول شود. و با خودم گفتم این آقای «کارشناس» کیست. بعد از چند دقیقه، متوجه شدم ایشان آقای محمدمهدی عبد خدایی است.

            عبد خدایی گفت در آن دوران سه جریان در ایران بود. جریان آرمانگرایی را شهید نواب رهبری می کرد. جریان دیگر را آیت الله بروجردی، و جریان دیگر را آیت الله کاشانی. [در زمان ملی شدن صنعت نفت ایران، دکتر محمد مصدق هم لابد رهبر جریان شلغم بوده.]

            «کارشناس» دیگر برنامه هم گفت «علمای ما»، از جمله شهید نواب، در آن دوران کارهایی انجام می دادند.

            عبد خدایی گفت انقلاب اسلامی ی ایران ریشه ی فرهنگی اش در درسهای فقه آیت الله بروجردی است. به نظرم مجری ی برنامه خوشش نیامد از این نظریه ی «کارشناس» تاریخ معاصر ایران. چون ظاهراً این گونه نظریات، که ریشه ی امور مهم برسد به حادثه ای غیر از پانزده خرداد 1342، در تاریخ نویسیهای رسمی ی جمهوری ی اسلامی مورد پسند قرار نمی گیرد.