ظَهر |
بسم الله الرحمان الرحیم. امروز (28 آبان 1392) در وبسایت سازمان نظام پزشکی ی جمهوری ی اسلامی ی ایران، دقیقاً در صفحه ی http://irimc.net/section11/page7.aspx ، این جمله را دیدم: «تذکر 3: در مورد همکارانی که ظهر پروانه مطب ایشان فاقد شماره فیش حق تمبر می باشد با هماهنگی کارشناس صدور پروانه ها ضروری می باشد.» تعجب کردم. مطلب به این سادگی، در وبسایت پزشکان (و دندانپزشکان و جراحان و ...)، چه نیاز به کاربرد لغت «ظَهر» دارد؟ ظاهراً لغتهای «ظَهر» و «ظِهار» در متنهای فقهی به کار می روند، و لغت «ظَهر» من نمی دانم در گفتار و نوشتار عادی ی فارسی آیا جز در «ظَهر چک» و «ظَهرنویس چک» و «ظَهرنویسی ی چک» به کار رفته و به کار می رود یا نه. حتا به جای «ظَهر چک» و «ظَهرنویس چک» و «ظَهرنویسی ی چک»، که نمی دانم از چه زمان وارد اصطلاحات بانکداری در ایران شده، به نظرم کاملاً مناسب بود «پُشت چک» و «پُشت نویس چک» و «پُشت نویسی ی چک» پیشنهاد می شد از طرف افراد مسئول. عجیب است. خود لغت فارسی ی «چک»، به انگلیسی و فرانسوی راه پیدا کرده (در انگلیسی cheque و در فرانسوی chèque)، اما برای بیان کردن مفهوم ساده ی «پُشت برگه ی چک» و «مطلب نوشتن در پُشت برگه ی چک»، ظاهراً چند ده سال قبل یک نفر یا چند نفر آئین نامه نویس و بخشنامه صادرکن، اصطلاحات «ظَهر چک» و «ظَهرنویسی[ی چک]» و «ظَهرنویس [چک]» را وارد اصطلاحات بانکداری کرده اند. و چند ده سال است ماها می نویسیم «ظَهر چک» و همزمان در ذهنمان ترجمه می کنیم «پُشت چک»، و می نویسیم «ظَهرنویسی[ی چک و چیز دیگر]»، و در ذهنمان ترجمه می کنیم «پُشت نویسی[ی چک و چیز دیگر]». |