واژه ی «مرسی»

                  بسم الله الرحمان الرحیم.

            من حدود بیست و دو سه سال است واژه ی «مِرسی» استفاده نمی کنم، و البته در طول این حدود بیست و دو سه سال، چند مرتبه (شاید چهار پنج مرتبه) به طور غیر ارادی در یک وضعیتهای روحی ی خاص، این واژه را به کار بردم.

            موشک باران تهران که بود، نمی دانم سال 1367 یا 1366، تعدادی از مردم (خیلی ها؟) از تهران و دیگر شهرهایی که مورد بارش موشک (!) قرار گرفته بود، می رفتند شهرهای کوچکتر و روستاها. ما هم مدتی رفتیم روستامان. یادم است یک روز با یکی از همشهریهامان که ساکن روستا بود روبه رو شدم و سلام و احوالپرسی کردیم. نامش سیدآقا بود. ظاهراً نام رسمی اش در شناسنامه، سیدآقا بود. سیدآقا سیدمحمدی. فوت کرده است. خدا رحمتش کند. بله. سیدآقا از من پرسید حالت چه طوره؟ من جواب دادم «مرسی». سیدآقا به من گفت: «مرسی چی یه؟ نگو مرسی. بگو الحمدلله. بگو خیلی ممنون.» این طور خاطرم است از آن لحظه، واژه ی مرسی را مطلقاً کنار گذاشتم، و می گویم الحمدلله و ممنون و خیلی ممنون و متشکرم و سپاسگزارم و ...، البته به جز آن که همان طور که گفتم در طول این حدود بیست و دو سه سال، چند مرتبه (شاید چهار پنج مرتبه) به طور غیر ارادی در یک وضعیتهای روحی ی خاص، این واژه را به کار بردم.