آزادیهای اجتماعی ـ سیاسی ی ماحتاازآزادیهای ورزشی ی ماهم کمتر است

              بسم الله الرحمان الرحیم.

            در استادیوم، طرفداران استقلال و پرسپولیس و تراکتور و سپاهان و هر تیمی می روند و تیم مورد علاقه ی خود را تشویق می کنند، و حتا گاهی اوقات تیم محبوب آنها بازی ندارد اما می روند استادیوم و رقیب تیم محبوب خود را تخریب می کنند. اما:

            در خیابانها، فقط آنها حق دارند حاضر شوند و شعار بدهند و دیدگاههای سیاسی و اجتماعی ی ملی و بین المللی ی خود را نشان دهند، که پیشاپیش معلوم است مورد تأیید حکومت هستند، و حکومت برای آنها پوستر و پرچم و ... هم تهیه می کند. حتا در روزهایی که حکومت اعلام می کند هر تجمعی غیر قانونی است، ناگهان می بینید چند گروه با پرچم و پوستر و ... ظاهر می شوند و شعارهای مورد تأیید حکومت را سر می دهند. اگر افرادی مایل باشند بروند جلوی مقرّ سازمان ملل در تهران و بروند جلوی سفارت انگلیس، و شعارهای انقلابی سر بدهند، حکومت آنها را صاحب حق تظاهرات خیابانی می داند.

            در مسائل ورزشی، به خصوص فوتبال در نظرم است، گاهی اوقات سرمربی ها و بازیکنان و داورها و مسئولان فدراسیون و ...، با هم جر و بحثشان می شود و اتهاماتی می زنند و ادعاهایی می کنند، و در برنامه ی 90 یا برنامه های دیگر، هر دو طرف، «و نه فقط یکی از دو طرف»، حق پیدا می کنند استدلال خود را بگویند و نظر خود را بگویند. اما:

            در مسائل سیاسی، یک طرف و یک گروه و یک جناح، می گوید و می گوید و می گوید و می گوید و می گوید، و طرف دیگر، فقط متهم است و محکوم است و منفور است و جایی در بین ملت ایران ندارد، و خود او و آنها که جایی در بین ملت ایران ندارند و متهم هستند و محکوم هستند و این هستند و آن هستند، در رسانه ی «ملّی» دیده نمی شوند، تا «ملت بزرگوار ایران» ببینند آنها هم حرفی دارند بزنند یا نه و استدلالی دارند یا نه.

            ظاهراً آزادیها و حقوق اجتماعی ـ سیاسی ی ما، حتا در حد آزادیها و حقوق ورزشی و فوتبالی ی ما هم نیست.