قبله ی عالم خداست

                 بسم الله الرحمان الرحیم.

            این مطلب را از دومین دائی ام در تاریخ بیست و یک دی 1390 شنیدم. ایشان متولد حدود 1316 شمسی است. بابای ایشان، پدربزرگ من بوده. توجه فرمائید به آنچه دائی ی بنده گفت:

            «از قدیمی ترین معمارها و بنّاهای ده ما، اوس محمود ِ فَرَج بود. اوس محمود از معمارهایی بوده که کاخ مرمر تهران را می ساختند. کارش خوب بوده و یکی از مهندسها، یک بار به او جایزه داده بوده و تشویقش کرده بوده. بابای من هنگام ساخته شدن کاخ مرمر، وردست اوس محمود ِ فَرَج بوده. اوس محمود برای خود من تعریف کرد که:

یک روز که داشتیم کار می کردیم، رضا شاه آمد. سلام کردیم. رضا شاه بعد از جواب سلام و خسته نباشید و اینها، به من گفت اگر خواسته ای داری بگو تا برایت انجام دهم. من گفتم خواسته ای ندارم جز سلامتی ی قبله ی عالم. رضا شاه یک خرده چپ چپ به من نگاه کرد. بار دوم گفت اگر خواسته ای داری بگو برایت انجام دهم. من گفتم سلامتی ی قبله ی عالم. رضا شاه برای بار سوم گفت اگر خواسته ای داری بگو برایت انجام دهم. من هم برای بار سوم گفتم سلامتی ی قبله ی عالم. رضا شاه یک کشیده خوابوند زیر گوشم، که من از هوش رفتم. به هوش که آمدم، زن رضا شاه، مادر محمدرضا، داشت آب می پاشید روی صورتم. رضا شاه گفت:

پدرسوخته، هی میگی سلامتی ی قبله ی عالم سلامتی ی قبله ی عالم. مگر من خدا هستم که قبله ی عالم باشم؟ من شاهم. قبله ی عالم خداست.»