... اما از آنجا که رشته ی کار را تنها شخص شاه در دست داشت

بسم الله الرحمان الرحیم.

نوشته ی مورخ 02/05/1384 ، به قلم میم، که در وبلاگ حمیدرضا بی تقصیر فدافن در http://www.fadafan.blogfa.com/post-10.aspx مورخ  01/08/1384  نقل شده است:

«نگاهی به اسناد انتخابات در دوره پهلوی اول در دور هشتم و حکایت نمایتده کاشمر

کی از این موافقان به قول خودش «بخت برگشته»، «اسدالله زوار» نماینده کاشمر در دوره هفتم مجلس بود که نامش در دوره هشتم از فهرست نامزدهای مورد قبول دولت خط خورد. او به تاریخ ۱۳۰۹‎/۹‎/۲۸  و در حالی که انتخابات کاشمر  (= ترشیز) شده بود، نامه ای به تیمورتاش وزیر دربار نوشت و از وی خواست که به هر شکل ممکن اجازه دهد به مجلس راه یابد. زوار در این نامه به تفصیل از خدمات خود به رژیم پهلوی سخن می گوید و تصریح می کند: «حضرت اشرف! من فداتم. من دیوانه رژیم پهلویم. من عاشق اعلیحضرت و حضرت اشرف هستم. شاهد بر این ادعایم که در این مدت چهار سال (دوره های ششم و هفتم) اوامرتان را دیوانه وار به موقع اجرا می گذاشتم. حضرت اشرف! من خدمتم از تمام اینهایی که وکیل فرمودی نسبت به رژیم مقدس بیشتر است.» او سپس با ذلت تمام می خواهد که دوباره وکیل مجلس شود: «اینک ای کسی که غیر از تو امید و پناهی ندارم، به دادم برس، آقایی فرما، حیات و مماتم بسته به فتوت و جوانمردی حضرت اشرف است. اگر خود حضرت اشرف نسبت به چاکر کم لطفند، والله بالله تالله خیانت نکردم و تقصیری ندارم. ترحم فرما، تفضل کن. همان طوری که در دوره هفتم طلوع را و در دوره هشتم شریعت زاده را نجات دادی، چاکر بیست و پنج ساله خود را هم نجات بده.» اما تیمورتاش درخواست او را رد می کند و خاطر نشان می سازد که «رژیم حاضر، الحمدلله مستغنی از مساعدت من و ایشان است.»

در زمان سلطنت رضا پهلوی آنچنان قبح دخالت در انتخابات از میان رفته بود که وزرا برای انتصاب نزدیکان خود به سمت نمایندگی توصیه نامه هایی را می نوشتند؛ جالب اینکه تمام توصیه ها و مکاتبات خطاب به وزیر دربار بود، در حالی که مسؤول برگزاری انتخابات، وزارت داخله (= کشور) بود و وزیر دربار هیچ حق یا تکلیف قانونی در این مورد نداشت. اما از آنجا که رشته کار را تنها شخص شاه در دست داشت و وزیر دربار هم محرم اسرارش به شمار می آمد، رضایت وی به معنای برآورده شدن مقصود بود. برای نمونه در آستانه انتخابات مجلس نهم، «علی اکبر داور» وزیر عدلیه نامه ای به تیمورتاش نوشت و از او خواست که «جعفر» فرزند اروپا رفته یکی از دوستانش از تبریز نماینده شود. نکته شگفت آوری در این نامه به چشم می خورد. داور می نویسد: «کتر علی خان تبریزی یک مرتبه هم برای خانم خدمت رسید، داوطلب وکالت و البته از هر حیث خوب است. قطعاً در تبریز هم بی طرفدار نیست. از حیث اصولی از جعفر بهتر است، برای این که باهوش تر از اوست. (ولی مقصود بنده اشتباه نشود، انتخاب جعفر را استدعای قطعی می کنم.)
در این میان خود شیرینی ها و خوش خدمتی های برخی نمایندگان مجلس هم ـ برای انتخاب مجدد ـ گاه صورت مشمئزکننده ای می یافت.

در یک مورد: «محمدتقی خان اسعد بختیاری» نماینده دزفول در مجلس ششم، در آستانه انتخابات هفتم در نامه ای به وزیر دربار، گزارش ویژگی اخلاقی و گرایش سیاسی نمایندگان مجلس ششم را به وی ارائه داد تا به زعم خودش «کمکی به خیالات حضرت اجل» در انتخاب نمایندگان مجلس هفتم کرده باشد. او فهرستی از نمایندگان ترتیب داده و وضع آنها را در سه ستون گزارش کرد که برخی به شکل ذیل است:

آقای (ابوطالب) شیروانی ـ (نماینده) قمشه: موافق، خطرناک فایده خواه

آقای (سید حسن) مدرس ـ (نماینده) طهران: مخالف، عاقل، لجوج

آقای میرزا نصرت الله بیات ـ (نماینده) طهران: مخالف، منتظر وعده

آقای میرزا حسین خان وزیری (نماینده) ساوه و زرند: مخالف، بدبخت، احمق

آقای دکتر (محمد) مصدق ـ (نماینده) طهران: مخالف، مجنون، ملی

آقای محمد آخوند ـ (نماینده) تراکمه: موافق، مجسمه

اسعد بختیاری در برابر نام «اسدالله زوار» که ذکرش رفت، نوشته: موافق، بی آبرو و در برابر نام خودش در نهایت تملق مرقوم داشته:تا چه فرمایند!»