شهد شیرین صلح

                 بسم الله الرحمان الرحیم.

            چند روز دیگر سالگرد آغاز جنگ هشت ساله ی عراق و ایران است. جنگی که در اواخر آن، آمریکا در اقدامی جنایتکارانه هواپیمای مسافربری ی ایران را سرنگون کرد، و تدبیر مرحوم حضرت آیت الله خمینی در برابر آن اقدام آمریکا و در برابر شرایط مختلف آن زمان ایران این بود که شهد شیرین صلح را به ملت ایران بچشاند. درود بر تدبیر او در آن زمان.

            حال که از صلح صحبت شد، شاید مناسب باشد سخنی از مرحوم خلیل ملکی را نقل کنم. طبق کتاب خلیل ملکی به روایت اسناد ساواک، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، زمستان 1379، صفحه ی 598، خانمی به نام مهراشید از خلیل ملکی نقل کرده است: «من دوست دارم صلح باشد جنگ باعث نفرت من است.»

            یک مطلب هم که شاید جالب باشد، این است که طبق صفحات پایانی ی همین کتاب، خلیل ملکی وصیت کرده بوده او را در احمدآباد [کنار مرحوم دکتر محمد مصدق] دفن کنند، اما در روز فوت و تدفین ایشان، غلامحسین مصدق نبوده که از او کسب تکلیف کنند، و لذا جسد را به طور امانت در مسجد فیروزآبادی بالاتر از میدان شهر ری دفن کردند. چند روز بعد هم غلامحسین مصدق [شاید تحت فشار ساواک] گفته است به خانواده ی ملکی اجازه نمی دهد جسد را در احمدآباد دفن کنند زیرا احمدآباد قبرستان عمومی نیست. مطلب جالب این است:

            مرحوم دکتر مصدق مایل بوده در کنار کشته شدگان 30 تیر دفن شود، در ابن بابویه، اما شاه اجازه نداد؛ و خلیل ملکی مایل بوده در احمدآباد کنار دکتر محمد مصدق دفن شود، اما پسر دکتر مصدق به دلیل خودش اجازه نداد چنین کاری انجام شود. و:

            هرچند خلیل ملکی آن جا که وصیت کرده بود دفن نشد، اما محل دفن او مکانی شد که تعدادی از علاقه مندان و مریدان او بخواهند آن جا دفن شوند. مرحوم جلال آل احمد و مرحوم ترو آل گیلانی، و شاید افراد دیگر با افکار و اهداف نزدیک به خلیل ملکی، بعد از دفن شدن خلیل ملکی در مسجد فیروزآبادی، در آن مسجد دفن شدند.