یک معیار برای دموکراتیک بودن حکومت

            بسم الله الرحمان الرحیم.

            ظاهراً از خصوصیات نسبتاً پذیرفته شده برای دموکراسی، این سه ویژگی است: رسانه های آزاد، احزاب آزاد، جا به جا شدن دوره ای ی رئیس کشور.

            من یک ویژگی ی چهارم اضافه می کنم. دوست دارم توجه کنید. و در خاطرتان بماند.

            به نظر من حکومت دموکراتیک (غالباً شامل سه قوه ی مجریه و مقننه و قضائیه) در برابر خودمختاری و استقلال طلبی و آزادی خواهی و جدایی طلبی ی تعدادی (تعدادی نسبتاً قابل توجه، و نه مثلاً یک نفر یا دو نفر یا صد نفر) از افراد در قسمتی یا قسمتهایی از کشور، مانند روسیه در برابر چچن و انگلیس در برابر ایرلند شمالی عمل نمی کند. دموکراتیک بودن یا نبودن، به اسم و رسم و شعار و حرف نیست. وقتی تعدادی قابل توجه از مردم در یک کشور، می گویند ما قوم نیستیم و قبیله نیستیم و طایفه نیستیم، بلکه ملت هستیم و می خواهیم یا کشور کاملاً مستقل داشته باشیم و یا خودمختار و در سیستمی فدرال باشیم، به نظرم هر گونه مخالفت و برهان و استدلال تاریخی و فرهنگی و ... در برابر خواست و نظر این تعدادی قابل توجه از مردم، فاقد توجیه و پشتوانه ی دموکراتیک است. قشون فرستادن و لت و پار کردن مدعیان، و گفتن چیزهایی مانند این که اینها فریب خورده بودند، اقدامی غیر دموکراتیک است.

            توجه کرده اید به بحث طلاق؟ توجه کرده اید زنان از نداشتن حق طلاق ناراحت هستند؟ و آیا شکی است زن هم باید حق طلاق داشته باشد؟ خب. آیا به طریق اولا توجیه انسانی و دموکراتیک دارد که تعدادی قابل توجه از افراد را با جبر و زور و قانون غیر دموکراتیک ِ لایتغیر و با برهانهای فرمایشی ی تاریخی و فرهنگی و ... از جدا شدن از یک حکومت و یک ملت، و ایجاد کشور مستقل یا حکومت خودمختار، محروم کرد؟

            اجازه می خواهیم تعریف سابقم از «دموکراسی ی واقعی» را تکرار کنم:

«در هر جامعه ای، اسلامی یا مسیحی یا الحادی، مردم باید بتوانند مقدّرات سیاسی و اجتماعی ی خود را تعیین کنند. مقدّرات سیاسی و اجتماعی، یعنی انتخاب کاملاً آزاد مقامهای سیاسی ی مؤثّر، و انتخاب کاملاً آزاد نوع حکومت. حق مطلق تعیین مقدّرات سیاسی را من «دموکراسی ی واقعی» می نامم.»