کامنت شما در نوبت تأیید و سپس در نوبت پاراف قرار دارد

            بسم الله الرحمان الرحیم.

افرادی هستند، که به شدت، و بعضاً در حد صد در صد، مقید هستند، با دیگران از طریق وبلاگ آنها ارتباط نداشته باشند. ارتباط با دیگران، از طریق پاراف کردن کامنت آنها، در وبلاگ خود باشد. حتا به روز شدن وبلاگ خود را، از طریق «ایمیل» به دیگران اطلاع می دهند.

به این مسئله فکر کنید:

اگر من که وبلاگ دارم، بیایم در وبلاگ شما، کامنت بگذارم و سؤالی طرح کنم، و «تأکید و تصریح و درخواست کنم، که لطفاً جواب مرا از طریق کامنت وبلاگم بده»، و شما با این که 1) سواد داری و «تأکید و تصریح و درخواست» را می بینی، و 2) بلد هم هستی کامنت بگذاری در وبلاگ من، و 3) وقتی که برای کامنت گذاشتن در وبلاگ من صرف می کنی قاعدتاً برابر با وقتی است که صرف پاراف کردن کامنت من در وبلاگت می کنی، و 4) قاعدتاً می دانیم سریعترین راه مطلع شدن من از جواب شما، دیدن کامنتهای وبلاگ خودم است، ولی:

با همه ی اینها، شما جواب مرا «فقط» به طریق پاراف کردن کامنت من در وبلاگت بدهی، این نشان دهنده ی چیست؟

من مدتی قبل در وبلاگ یک خانم که با زکریا هاشمی ساکن فرانسه تلفنی صحبت کرده بود کامنت گذاشتم و گفتم اگر تلفنی از زکریا هاشمی داری و اگر منعی نیست، از طریق کامنت وبلاگم تلفن ایشان را به من اطلاع بده. مدتی گذشت و خبری نشد. شاید یک ماه. یک مقدار فکر کردم و یادم آمد یا به هر حال به طریقی وبلاگ ایشان را پیدا کردم. یک مقدار هم در آرشیو وبلاگش نگاه کردم که ببینم کامنتم در ذیل کدام مقاله اش بوده. بله. رفتم دیدم ایشان کامنت من را پاراف کرده، و با وجود آدرس داشتن من (آدرس وبلاگ) و با وجود تأکید و تصریح و درخواست من، که لطفاً از طریق کامنتم جواب بدهید، ایشان فقط راه پاراف کردن را انتخاب کرده بود.

ببخشید. انگار آب سردی ریختند بر رویم. شوکه شدم. واقعاً چرا؟

اینترنت، دنیای «واقعی» است. «مجازی»، اصطلاح است. ما موجودات واقعی، اینترنت را می سازیم. با اخلاق و بی اخلاقیهامان. با تواضع و تکبرهامان.