قلب پاک

                 بسم الله الرحمان الرحیم.

            حضرت علی علیه السلام در حدیثی درباره ی کمال انسان، نکاتی را فرموده است: « کمال الرجل بست خصال باصغریه و اکبریه و هیبتیه فاما اصغراه فقلبه و لسانه ان قاتل قاتل بجنان و ان تکلم تکلم ببیان و اما اکبراه فعقله و همته و اما هیبتاه فماله و جماله.» می بینید «قلب» و «لسان» هست در فرمایش ایشان. امروز روایتی از حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم دیدم، که در روایت ایشان هم به فضیلت (و نوعی افضلیت) زبان صادق و قلب پاک و بی حسد و بی کینه اشاره شده است. به دلم نشست. نقل می کنم. شاید خوشتان بیاید. 

                                 

            یک)

http://islahweb.org/html/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=2945&mode=thread&order=0&thold=0

در قلب تو اگر غل و غش و حسد نیست تقوا داری: عن عبد الله بن عمرو؛ قال: قیل لرسول الله صلى الله علیه وسلم: أی الناس أفضل قال «کل مخموم القلب، صدوق اللسان». قالوا: صدوق اللسان، نعرفه. فما مخموم القلب؟ قال «هو التقی النقی. لا إثم فیه ولا بغی ولا غل ولا حسد». [6] عبد الله بن عمرو رضی الله عنه می‌فرماید: به رسول خدا گفتم بهترین مردم کیست؟ فرمودند: هر که قلبش مخموم و راستگو باشد. گفتند: راستگو را می‌شناسیم اما مخموم‌القلب کیست؟ فرمود: باتقوای پاک، قلبی که در ان نه گناهی هست و نه سرکشی و غش و حسد وجود دارد. در جای دیگر فرمودند: إتق الله حیثما کنت وأتبع السیئة الحسنة تمحها وخالق الناس بخلق حسن. [7]

[6] فی الزوائد: هذا إسناده صحیح. رجاله ثقات. (البخاری کتاب الزهد.)

[7] رواه أحمد بن حنبل.

            دو)

http://webcache.googleusercontent.com/search?hl=fa&lr=&q=cache:uCuaUF-VAp8J:http://www.manthoor.com/entry.php?b=98+%22%D9%82%D9%84%D8%A8+%D9%85%D8%AE%D9%85%D9%88%D9%85+%D9%82%D9%84%D8%A8%22&ct=clnk

صدوق اللّسان مخموم القلب ..

..........
*قلب مخموم: قلب صفیّ رضیّ، قلب صوفیّ.

*قلب مخموم: قلب تقیّ نقیّ، ذی خُلُق زکیّ و سلوک مرضیّ.

*قلب مخموم: لا شرک فیه، و لا شکّ یعتریه.

: لا یزیغ و لا یتیه، و لا یتکبّر و لا یتیه.

: بعید عن الشّهوات و الشبهات.

: بعید عن الغفلات و البدوات.

: سلیم فی الخطوات و الخطرات.

: سلیم فی الخلوات و الجلوات.

*قلب مخموم: لا یلهج بالدنیا الدّنیا، و لا یهجس أنا أنا. بل یرجو الأخرى الأولى و یلهج أنتَ أنتَ.

*قلب مخموم: مبدؤه الرّضا، و مطلبُه الرّضا، و مقولُه الرّضا، و مأمولُه الرّضا، أخلص فی الرّضا، و خلاصه الرّضا.

            سه) مرحوم حضرت آیت الله آقای خمینی:

            مصباح الهدایة ال الخلافة و الولایة:

آن وجود جمعى جامع جمیع کلمات الهیه، که متصف به اعلى درجات اعتدال است، تولد (ص 27) یافت به قلب تقیّ نقىّ احدى احمدى، الثابت فی حاقّ الوسطیة و البرزخیة و العدالة؛ و قال: نحن السابقون الآخرون. از همین جهت در أزل الآزال آن چه که بر کلیه انبیاء و اولیاء از امم سابقه و لاحقه افاضت شد، بر کتاب استعداد آن حقیقت الهیه دفعتا نازل گشت‏ (ص 28).

شرح چهل حدیث:

از مقام غیب احدى به قلب تقىّ نقىّ احدى احمدى محمدى خطاب آید که: قل به حسب این نشئه برزخیه کبرى به ظهور اسم اللّه، که آن مقام مشیت مطلقه و صاحب تعین و ظهور رحمانیت در عین رحیمیت و بسط در عین قبض است (ص 652).

آداب الصلوة (آداب نماز):

و اما عظمت مرسل إلیه و متحمّل آن: پس آن، قلب تقىّ نقىّ احمدى احدى جمعى محمّدى است که حق تعالى به جمیع شئون ذاتیّه و صفاتیّه و اسمائیّه و افعالیّه بر آن تجلّى نموده؛ و داراى ختم نبوّت و ولایت مطلقه است؛ و اکرم بریّه و اعظم خلیقه و خلاصه کون و جوهره وجود و عصاره دار تحقّق و لبنه اخیره و صاحب برزخیّت کبرى و خلافت عظمى است (ص 183).

سر الصلوة معراج السالکین و صلوة العارفین:

آن الهام که از حضرت غیب به قلب تقى نقى احمدى محمدى صلى اللَّه علیه و آله مى‏شد، شاید تجلّیات لطفیه بود براى تسکین آن نور پاک از آن غشوه تجلى به عظمت (ص 96).

            چهار)

http://www.bidary.net/archives/3171

از رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله وسلم ـ پرسیده شد که کدام یک از مردم بهترند؟ فرمود: «هر که قلبی “مخموم” دارد و زبانی راستگوی» گفتند: راستگوی را دانستیم اما قلب مخموم چیست؟ فرمود: «هر قلب متقی پاکی که نه گناهی در آن است و نه ستم و نه غل و حسد» [به روایت ابن ماجه با سند جید]

به این حدیث بزرگ گوش بسپارید؛ حدیثی که شایسته است آن را چراغی فرا راه خویش قرار دهیم، چراغی که راه ما را در زمانه‌ای که طوفان‌های سختی و چند دستگی بر امت وزیدن گرفته است روشن می‌کند:

از انس رضی الله عنه روایت است که ما به همراه رسول خدا ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ نشسته بودیم که رسول خدا ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ فرمود: «اکنون مردی از اهل بهشت بر شما وارد می‌شود» پس مردی از انصار بر ما وارد شد در حالی که قطرات آب وضو از محاسن وی می‌چکید و کفش خود را در دستش گرفته بود. روز بعد رسول خدا ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ باز همان سخن را گفت و باز همان مردی که روز اول بر ما وارد شده بود وارد شد. روز سوم نیز رسول خدا ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ همان سخن خویش را تکرار کرد و باز هم همان مرد به مانند روز اول [بر ما] وارد شد… عبدالله بن عمرو بن عاص (رضی الله عنهما) او را دنبال کرد و برای دانستن راز او سه روز نزد او ماند. عبدالله می‌گفت از آن مرد عملی بیش از عمل دیگر صحابه ندیدم جز اینکه شب‌ها در هنگام غلت زدن در رخت‌خوابش تکبیر خداوند را می‌گفت تا آنکه برای نماز صبح بیدار می‌شد. سپس عبدالله او را از سخن رسول خدا ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ درباره‌ی وی آگاه ساخت و سپس به وی گفت: من ندیدم که تو عمل نیک زیادی انجام دهی پس چه چیز باعث شده به این جایی برسی که پیامبر ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ فرمود؟ او گفت: اعمالی که من انجام می‌دهم همینی بود که دیدی جز اینکه من در درون خود هیچ غل و غشی از کسی از مسلمانان نمی‌یابم و بر هیچکس به خاطر نعمتی که خداوند به او داده است حسادت نمی‌ورزم. پس عبدالله به او گفت: این همان چیزی است که باعث شده تو به این مقام برسی. [به روایت احمد با سند حسن]