ترکیبی از تندروی و میانه روی

                        بسم الله الرحمان الرحیم.

            صفحه ی 15 مقدمه ی عباس عبدی (از صفحات 11 تا 15) بر کتاب اکبر گنجی، اصلاحگری معمارانه (آسیب شناسی گذار به دولت دموکراتیک ِ توسعه گرا)، تهران، طرح نو، 1379:

            «سخن آخر این که برای خود ِ من این سؤال مطرح است که ملاحظه کاری و رعایت مصلحت و کوتاه آمدن تا چه حد می تواند مؤثر و کارساز باشد؟ هیچ روزنامه ای به اندازۀ سلام ملاحظۀ برخی از مسائل را نمی کرد، وقتی مدیر مسؤول محترم آن حاضر نشد، در دادگاه ویژۀ روحانیت ذره ای خلاف این ملاحظات گام بردارد، ولی نحوۀ برخورد صدا و سیما و دادگاه و جناح مخالف چه بود؟ به همین دلیل بود وقتی که آقای محتشمی مدیر مسؤول بیان به رعایت برخی ملاحظات توصیه می شد، مدعی بود که آقای موسوی خوئینی ها که رعایت کردند، چه نتیجه ای حاصل شد که با عدم رعایت آنها برای من حاصل نخواهد شد. و دیدیم که چنین بود.

            وقتی که آقای نوری به عنوان وزیر کشور در مجلس پنجم استیضاح شد، توصیه به مدارا شد، ولی نتیجه چه بود؟ و به همین دلیل وقتی که به دادگاه برده شد، حتی بیش از آنچه اعتقاد داشت حاضر بود در مواجهه با دادگاه و مدعیات آن از خود واکنش نشان دهد، بنابراین بحث تندروی و میانه روی نکته ای نیست که بتوان آن را در یک کلام و مصداق به پایان برد، شاید ترکیبی از این دو ویژگی برای هر جامعه ای گریزناپذیر است.»