درباره ی جمله ی «میزان رأی ملت است»

             بسم الله الرحمان الرحیم.

            یک) امام خمینی، 25 خرداد 1358، حدود پنج ماه و نیم قبل از به رفراندوم گذاشتن قانون اساسی ی جمهوری ی اسلامی ی ایران:

            «ما به اشخاصى که اطلاع ندارند از قوانین اسلام، اطلاع ندارند از روح اسلام، نمى‏دانند که اگر اسلام تحقق پیدا بکند چه خواهد شد، ما به آنها اجازه نمى‏دهیم که دخالت در این امور بکنند. بله، حق رأى دارند؛ رأى بدهند که اسلام نه؛ چنانکه دادند. مختارند که رأى بدهند؛ لکن نگویند که ما مجلس مؤسسان کوچک را نمى‏خواهیم. یک مجلس مؤسسان پانصد- ششصد نفرى مى‏خواهیم! بهانه نگیرند. مگر مجلس مؤسسان چیست؟ جز این است که اشخاصى که مردم آنها را انتخاب مى‏کنند باید بنشینند و قانون را ملاحظه کنند؟ باید حتماً ششصد- هفتصد نفر باشند تا نوبت به شما هم برسد! اگر تمام ملت پنجاه نفر را تعیین کنند، اینها وکیل ملت نیستند؟ این مجلس مجلس مؤسسان نیست؟ ما بعد از اینکه بررسى شد در قانون اساسى، به نظر خبرگان اسلامى رسید، به نظر روحانى اسلامى رسید، به نظر علماى متعهد رسید، به نظر نمایندگان مردم رسید، باز هم‏ در افکار عمومى مى‏گذاریم، خود ملت میزان است. مجلس مؤسسان اگر اعتبار دارد براى این است که مجلس مبعوث از ملت است. خود ملت حق ندارد رأى بدهد، لکن وکیل ملت حق دارد؟! این چه غلطى است! خود من حق ندارم تصرف بکنم در مالم، وکیل من حق دارد؟! خود شما حق ندارید رأى بدهید، وکیل شما حق دارد؟! وکلا براى این حق دارند که وکیل شما هستند، و الّا چه حقى دارند؟ یک نفر چه حقى دارد براى 53 میلیون جمعیت رأى بدهد؟ پنجاه نفر- ششصد نفر چه حقى دارد براى یک ملت 53 میلیونى رأى بدهد؟ این حق براى این است که شما مى‏خواهید رأى بدهید. رأى شماست. میزان؛ رأى ملت است. ملت یکوقت خودش رأى مى‏دهد. یکوقت یک عده‏اى را تعیین مى‏کند که آنها رأى بدهند: آن در مرتبه دوم صحیح است. و الّا مرتبه اول، حق مال خود ملت است. شما خون دادید، حقوقدانان براى شما تکلیف معین کنند؟! خودتان باید تکلیف معین کنید. شمایید، همین ملت، همین مردم محروم دانشگاه، جوانهاى محروم دانشگاه، همین جوانهاى محروم مدرسه فیضیه، همین جوانهاى محروم در ارتش، همین جوانهاى محروم در بازار، همین جوانهاى محروم در کارخانه‏ها و در کشاورزى، اینها باید رأى بدهند. بهانه‏ها را کنار بگذارید؛ از خدا بترسید؛ با ملت شوخى نکنید؛ رأى مردم را هیچ حساب نکنید؛ مردم را به حساب بیاورید.»

            دو) امام خمینی، 20 تیر 1349، هشت سال قبل از پیروزی ی انقلاب:

            «بر رجال دینى و سیاسى و جوانان مدارس دینى و دانشگاه و بر همه طبقات لازم است که قبل از اجرا شدن این واقعه و نتایج مرگبار آن اعتراض کنند؛ به دنیا برسانند که این قراردادها مخالف رأى ملت است.

این جانب اعلام مى‏کنم هر قراردادى که با سرمایه داران امریکا و دیگر مستعمِرین بسته شود، مخالف خواست ملت و مخالف احکام اسلام است. وکلاى مجلسیْن ایران چون منتخب ملت نیستند رأى آنها قانونى نیست و مخالف قانون اساسى و خواست ملت است. در این قضایا باید با نظارت مقامات بیطرف جهانى رفراندم شود تا خواست ملت معلوم‏ گردد.»

            سه) امام خمینی، نوفل لوشاتو، 25 آذر 1357، دو ماه قبل از پیروزی ی انقلاب، خطاب به محمدرضا پهلوی:

            «من حالا دارم پیام مى‏دهم به کارکنهاى شرکت نفت که بر شما واجب شرعى است، واجب الهى است، به اینکه اعتصابتان را عام کنید، عمومى کنید و نگذارید نفت خارج بشود. و به شما مى‏گویم که اگر چنانچه شما را ترساندند- چنانچه دیروز اینها را ترساندند و «اعلیحضرت» فرمودند که اینها را باید محاکمه کرد! مردکه تو چه کاره‏اى که اینها را مى‏گویى [باید] محاکمه کرد؟! تو که حالا دیگر شاه نیستى، تو یک آدم یاغى هستى! کى محاکمه کند اینها را؟ تو که شاه نیستى که دستور بدهى، شاه هم بودى معنا نداشت که تو دستور بدهى؛ تو اگر شاه هم باشى، شاه مشروطه هستى نباید دستور بدهى اینها را باید محاکمه کرد و بعد به جزاى خودشان!- نترسید از این مرد. یک مردى که به خوابنامه توسل پیدا کرده! [خنده حضار]»

پایان فرمایش امام خمینی.

نویسنده ی وبلاگ:

ــ امام خمینی جمله ی «میزان رأی ملت است» را فقط یک بار فرموده است. حدود پنج ماه و نیم قبل از رفراندوم قانون اساسی ی جمهوری ی اسلامی ی ایران. اگر متن را توجه کنید، ظاهراً معلوم می شود، فرمایش ایشان مبنی بر «میزان رأی ملت است»، از باب نوعی محدود کردن اختیارات نمایندگان مجلس مؤسسان یا مجلس خبرگان قانون اساسی بوده. یعنی امام خمینی «رأی ملت» را، که ظاهراً در آن برهه مجاز بوده از طریق تظاهرات خیابانی به نفع رهبر انقلاب انجام شود (و تظاهرات اگر غیر از این بود، حرام و ممنوع و ... بود)، اولا بر رأی نمایندگان منتخب ملت می دانسته. مدتی بعد هم، امام خمینی با صراحت و شدت و غلظت، به نمایندگان منتخب ملت در مجلس خبرگان قانون اساسی، می فرمود اگر فلان نظرها را وارد قانون اساسی کنند و بهمان نظرها را وارد قانون اساسی نکنند، وکالت آنها مُلغا است. یعنی  جمله ی «میزان رأی ملت است»، اگر در متن خودش مطالعه و بررسی شود، مشخصاً به معنای این بوده رأی نمایندگان مجلس مؤسسان یا مجلس خبرگان قانون اساسی، میزان نیست.

ــ طبق بند دو، امام خمینی قبل از انقلاب، هشت سال قبل از انقلاب، در سال 1349، نمایندگان مجلس شورای ملی و مجلس سنا را نمایندگان مردم نمی دانسته، و رأی نمایندگان مجلسین را مخالف رأی ملت می دانسته. قاعدتاً اکثر ملت، رأی خود را به طریقی به اطلاع امام خمینی رسانده بودند. همچنین طبق بند یک، امام خمینی بعد از انقلاب هم، نمایندگان منتخب ملت را، تا وقتی منتخب ملت می دانسته و وکالت آنها را ملغا نمی دانسته، که آراء آنها از نظرات و دیدگاههای امام خمینی، یا از نظرات و دیدگاههای ملت که امام خمینی آگاه به نظرات و دیدگاههای اکثر ملت بوده، پیروی کند.

امام خمینی هم قبل از انقلاب و هم بعد از انقلاب، مشخص می فرموده و تعیین می فرموده کدام نماینده ها نماینده ی ملت هستند و کدام نماینده ها نماینده ی ملت نیستند و وکالتشان مُلغا است.

ــ طبق بند سه، امام خمینی دو ماه قبل از پیروزی ی انقلاب، می فرموده محمدرضا پهلوی، شاه نیست، و «مردکه» است، و شاه حتا اگر شاه باشد، قانوناً حق ندارد دستور دهد اعتصاب کنندگان شرکت نفت را، که طبق فرمایش امام خمینی واجب شرعی و واجب الاهی بوده اعتصاب کنند و اعتصابشان را عام کنند، محاکمه کنند.

          ــ امام خمینی در بند یک فرموده است «شما خون دادید، حقوقدانان براى شما تکلیف معین کنند؟!» گمان کنم این فرمایش ایشان هم برای محدود کردن اقتدار و ارزش سخنان حقوقدانان مجلس خبرگان قانون اساسی بوده، به این اسم که سخنان آنها غربی است. وگرنه طبق قانون اساسی که مدتی بعد به تصویب رسید، برای ملتی که خون دادند، فقیهان و حقوقدانهای شورای نگهبان (منصوبان مستقیم و غیر مستقیم امام خمینی) تکلیف تک تک مصوبات مجلس را تعیین می کردند.