مجلس - روحانیت = ؟

            بسم الله الرحمان الرحیم.

            آقای سیدعباس سیدنژاد، که ظاهراً طلبه است (زیرا وبلاگش «روتین های یک طلبه» نام دارد)، در http://rutin.blogsky.com/1390/12/01/post-137/  مورخ اول اسفند 1390 چنین نوشته است:

            «مجلس منهای روحانیت، مجلس رضاخانی

دوشنبه 1 اسفند 1390

وقتی به تصاویر دوره‌های گذشته مجلس نگاه می‌کنیم، حضور پررنگ روحانیت در صحن مجلس شورای اسلامی کاملا مشخص است. در مقایسه با عکس های دو دوره اخیر، آن چیزی که تصور می‌شود بیشتر شبیه یک فاجعه است؛ در مجلس اول نیمی از نمایندگان را روحانیون تشکیل می‌دادند، درحالی که این رقم، در دوره اخیر، کمتر از یک هفتم شده است.

چرا این اتفاق افتاد؟

بنده معتقدم بزرگترین عامل، انعکاس سیاست و رفتارهای نادرست رییس جمهورها و مدیران اجرایی چند دوره اخیر کشور است. متاسفانه غلط یا درست این ارتباط یعنی رفتار های غلط مدیران اجرایی با جایگاه روحانیت گره خورده است. چون عموم مردم اکثر کمکاری‌ها را از چشم روحانیون می‌بینند. دلیلش کاملا واضح است.

چرا روحانیتی که باید در عرصه مجلس شورای اسلامی باشد و فضا را خالی نکند، به یکباره با حضور دو رییس جمهور روحانی خلاف انتظار ظاهر شده و آنوقت می‌شود آنچه که نباید بشود؟! البته این حس در مراتب پایین تر کاملا قابل درک بود. به عنوان مثال خود من و حتی خیلی از دوستانم در دوره ریاست جمهوری آقای خاتمی، هیچوقت احساس نکردیم که ایشان روحانی هستند. چون دوران ریاست جمهوری ایشان دوران خفگی روحانیت بود. بی حرمتی ها و هر آن چه که برای نزول این جایگاه در بین مردم قرار بود انجام گیرد، گرفت و چه بسا بسیاری از رفتارهای خود رییس جمهور بدتر از همه دشمنان قسم خورده نظام بود. که برای نام بردنشان در این مختصر مجالی نیست. البته دوران آقای هاشمی هم قابل بررسی است و بنده معتقدم آن دوران مقدمه‌ای برای دوران آقای خاتمی بود.

اما اینکه چرا در دوران دولت نهم و دهم این مسئله، شدت پیدا کرد خود جای بحث است!

عامل دیگر این اتفاق نامبارک کنار کشیدن روحانیون نخبه‌ی کشور در این عرصه بود. برداشت های غلط (!) از سخنان حضرت امام رحمة الله علیه و مسموم قلمداد کردن فضای سیاسی کشور، باعث شد تا این گروه فکر کنند فعالیت در این عرصه خلاف شان روحانیت و رسالت آنان است.

بسیاری از آنان حتی درسخنرانی‌ها خود طوری به مردم القا می‌کردند که شخصیت و حرفایشان هیچ ربطی به فضای سیاسی کشور ندارد و خود را فردی غیرسیاسی معرفی می‌کردند. می‌شود تصور کرد اگر این اتفاق بیفتد، در مقابل، روحانیونی وارد عرصه انتخابات می‌شوند که شایسته این جایگاه نیستند و آن ‌وقت با کمترین رای ممکن از دور خارج شده و این خود باعث مضحکه برخی از نامزدها، گروه های سیاسی و یا حتی عموم مردم شود و یا اگر انتخاب شوند آنچه که باید از یک روحانی در مجلس توقع داشت را پیاده نکنند. اگر چه سابقه روحانیت در دوره های مختلف مجلس شورای اسلامی درخشان است ولی توقع بود حضور روحانیت در صحن مجلس «مدرس» وار باشد که متاسفانه در بعضی از اوقات خلاف آن مشاهده شد. وقتی روحانیِ رییس مجلس متهم به گرفتن رشوه‌ی 300 میلیون تومانی از بزرگترین مفسد اقتصادی زمان خود، می‌شود، مشخص است چه اتفاقی می‌افتد.

یکی دیگر از عوامل مخرّب دراین عرصه، حضور روحانیت در بعضی ازحزب‌ها و گروهی سیاسی مختلف بود. درحالی که سابقه روحانیت به استقلال بودنش مفتخر است. در نظر نگرفتن هیچگونه مصلحت های جزیی، جرات و جسارت، صادق بودن وبیان حقیقت از جمله شاخص های بود که انگیزه مردم را به حضور این قشر درمجلس ترغیب می کرد. و واضح است که این ویژگی با حضور در حزب خاص و سیاست خاص آن، سازگاری ندارد؛ چرا که در این موقعیت، شیوه و نحوه موضع گیری را حزب تعیین می کند، حتی اگر خلاف حقیقت باشد.

استفاده از روحانیت بی کفایت در جایگاه های حساس اجرایی (!) و همچنین قرار دادن روحانیت در پست های نازل اجرایی نیز بی‌تاثیر نبوده است. که در دولت دهم به فرمانداری و استانداری هم رسید و حتی نزدیک بود به شهرداری ها هم کشیده شود.

مسئولیت ستاد انتخاباتی بعضی از نامزدها توسط بعضی از روحانیون، از جمله مواردی است که می شود نام برد. روحانیتی که باید در فضای انتخاباتی نقش پدرانه داشته باشد با توجه به فضای غیراخلاقی ستادهای انتخاباتی، می‌شود تصورکرد که این جایگاه چقدر نزول پیدا خواهدکرد. استفاده ابزاری از روحانیت برای رسیدن به اهداف حزب، که بر اساس موقعیت و زمان رنگ عوض می‌کند بزرگترین خیانتی است که می‌شود به این لباس مقدس کرد.

با این حال، روحانیون نخبه باید بیش از هر زمانی موقعیت فضای کنونی را بشناسند و در این عرصه حضور داشته باشند. خوشبختانه در این دوره افراد زیادی وارد میدان شده‌اند که انتظار می رود مردم نیز این حساسیت را درک نموده تا خدای نکرده مجلس از حضور این قشر دلسوز خالی نماند.

لینک های مرتبط: 1 2 3

جدول مقایسه​ای تعداد نمایندگان روحانی در 8 مجلس شورای اسلامی

جدول معرفی نمایندگان روحانی کشور و تهران
اسامی مجالس	تعداد کل نمایندگان	تعداد کل نمایندگان روحانی	تعداد نمایندگان روحانی تهران	اسامی نمایندگان روحانی تهران
اول	327	164	13	آیت الله سیدعلی خامنه​ای – – اکبر هاشمی​رفسنجانی – محمدجواد حجتی​کرمانی – هادی غفاری –علی گلزاده غفوری – محمد موسوی​خوئینی​ها – علی​اکبر ناطق نوری محسن مجتهد شبستری – عبدالمجید معادیخواه – مهدی شاه​آبادی – احمد مولایی- محمود دعایی
دوم	277	153	11	اکبر هاشمی​رفسنجانی – مهدی کروبی- محمدمهدی ربانی املشی- محمدعلی موحدی کرمانی- هادی غفاری- محمود دعایی- محسن مجتهدشبستری- محمد یزدی- حسن روحانی- محمدباقر محی​الدین انواری – علی​اکبر ناطق نوری
سوم	278	85	12	اکبر هاشمی​رفسنجانی - هادی غفاری- محمود دعایی – محمدعلی صدوقی- عباسعلی عمیدزنجانی – عبدالواحد موسوی لاری- عیسی ولائی – علی​اکبر ناطق نوری- محمدعلی موحدی کرمانی – علی​اکبر محتشمی​پور- حسن روحانی- – مهدی کروبی-
چهارم	274	67	12	علی ​اکبر موسوی​حسینی – علی​اکبر ابوترابی​فرد - علی​اکبر ناطق نوری- محمود دعایی- محمدعلی موحدی کرمانی- حسن روحانی - محسن مجتهد شبستری – عباسعلی عمیدزنجانی – قربانعلی دری نجف​آبادی – سیدعلی غیوری نجف​آبادی – سیدرضا تقوی – علی موحدی ساوجی
پنجم	274	53	13	علی ​اکبر ناطق نوری- عبدالله نوری - علی​اکبر ابوترابی​فرد – علی​اکبر موسوی​حسینی - محسن مجتهد شبستری – محمدعلی موحدی کرمانی- قربانعلی دری نجف​آبادی – حسن روحانی – محمود دعایی- سیدرضا اکرمی – مجید انصاری – سیدرضا تقوی – علی موحدی ساوجی
ششم	298	35	5	هادی خامنه​ای – مجید انصاری - مهدی کروبی – سیدمحمود دعایی – سیدعلی​اکبر محتشمی​پور
هفتم	289	43	4	محمدمهدی طباطبایی – احمد احمدی – عباسعلی اختری – غلامرضا مصباحی​مقدم
هشتم	291	44	5	مرتضی آقاتهرانی – سیدرضا اکرمی – غلامرضا مصباحی – روح الله حسینیان – حمید رسایی
نهم	؟؟	؟؟	؟؟	؟؟

پ ن: یکی از اساتید بنده که سید هم هستند در یک شهرستان نامزد انتخاباتی شدند و شعاری را برای ستاد انتخاباتی خود معرفی کرده اند که  خود من به ایشان انتقاد کردم ولی الان که فکر می کنم می بینم چه شعار درستی است:

سید به مجلس می رود/ مثل مدرس می رود»

پایان نقل از وبلاگ روتین های یک طلبه.

نویسنده ی وبلاگ:

به نظرم، واضح است جناب آقای طلبه ی ارجمند، دیدگاههای سیاسی ی خود را، در نوشته اش بیان کرده است، و نگرش دینی ی ایشان هم با «لباس مقدس» نامیدن عبا و عمامه و ... شاید تا حدی روشن شود. ایشان از طرفی مجلس منهای روحانیت را مجلس رضاخانی می نامد، و از طرفی ظاهراً اگر مجلس تمام نمایندگانش روحانی باشند اما روحانی ای باشند مانند سیدمحمد خاتمی، از دید ایشان آن مجلس مجلس بدون روحانیت است، چون دید ایشان درباره ی سیدمحمد خاتمی چنین است که «هیچوقت احساس نکردیم که ایشان روحانی هستند». ایشان در نام بردن از روحانیان مجلس ششم، نام رئیس مجلس ششم، یعنی مهدی کروبی را، سومین نفر از روحانیان مجلس آورده است.

به نظر بنده، سیاست محل رقابت است، و در ایران، غیر از مقام رهبری که ظاهراً طبق قانون اساسی انتخاب ایشان یا کشف ایشان توسط مجلس خبرگان جزو «امور کشور» که «باید به اتکاء آراء عمومی اداره شود» نیست، در انتخاب سایر مقامات مانند رئیس جمهور و نماینده ی مجلس و ...، حتا با همین سیستم انتخاباتی که در ایران  وجود دارد (از نظر میزان آزاد بودن و میزان رقابتی بودن و میزان مؤثر بودن و ...)، عامل مهم در نهایت «رأی مردم و نظر مردم» است، و روحانی بودن یا روحانی نبودن نیست. آقای رفسنجانی مگر روحانی نیست؟ یک زمان در سال 1368 انتخابات را با نتیجه ی قاطع پیروز می شود. یک زمان در انتخابات مجلس سی ام می شود. یک زمان از دکتر احمدی نژاد شکست می خورد.

به نظر بنده، چه 100 درصد یا 99 درصد مجلس روحانی باشد، و چه 1 درصد مجلس روحانی باشد، و چه هیچ روحانی نباشد در مجلس، اینها شاخص و معیار و دلیل نیست که مجلس خوب است یا بد است، قوی است یا ضعیف است، رضاخانی است یا غیر رضاخانی است. مجلس را با قدرتش و با با اقتدارش و با کارکردش می سنجند، نه با تعداد روحانیان آن.