خودت رابسازوبعدازآن باخودت بساز؛آیابه نقطه ی جاودانگی رسیده ایم؟

            بسم الله الرحمان الرحیم.

            دکتر حسین باهر، عیناً به نقل از ماهنامه ی دانشمند، خرداد 1391، صفحه ی 39 (از صفحات 39—35):

            «به نظر من بهترین هدیه به خوانندگان این جمله است «تا آنجا که می توانی خودت رو بساز و بعد از آن با خودت بساز.» به یاد داشته باشیم که هر کدام ما به تنهایی خلیفه خدا هستیم. یعنی تا خدایی شدن جا برای رشد داریم ولی فرصتمان کم است فرض کنید 60 سال یا 70 سال عمر کنیم. از این مدت هر فرد 30 تا 50 سال عمر مفد دارد. بیاد بیندیشیم و بدون رودربایستی حساب کنیم چه کرده ایم و چه خواهیم کرد.

            هر کس برای خود یک نقطه جاودانگی دارد که اگر در زندگی به آن نرسد کل زندگی را باخته است. مثلا نیوتن صدها اکتشاف دارد ولی یک سیب باعث جاوادنگی او شد. و یا دکتر گل گلاب استاد گیاه پزشکی با اینکه شاعر نبود با شعر «ای ایران ای مرز پرگهر» خود را جاودانه کرده و ......

            باید از خود سوال کنیم که آیا به نقطه جاودانگی رسیده ایم؟»

            نظر نویسنده ی وبلاگ:

            گمان کنم آنچه آقای دکتر حسین باهر «نقطه ی جاوادنگی» نامیده، تعبیر درستترش، «نقطه ی شهرت» است. البته «نقطه ی شهرت»، می تواند ارتباط داشته باشد با علم و ارتباط داشته باشد با شعر و با مسائل مختلف.

            بعید می دانم به معنای مورد نظر آقای باهر، یا به معنای مورد نظر من، همه ی انسانها بتوانند به نقطه ی جاوادنگی / شهرت برسند. اگر می شد همه به نقطه ی جاوادنگی / شهرت برسند، در دنیایی که همه جاودانه اند یا مشهورند، خب آیا جاوادنگی یا شهرت جذابیت خاصی دارد؟

            چرا اگر انسان به نقطه ی جاوادنگی (به تعبیر دکتر باهر) نرسد، کل زندگی را باخته است؟

            گمان کنم جمله ی «تا آنجا که می توانی خودت رو بساز و بعد از آن با خودت بساز»، اجمالاً حرف خوبی است.