مملکت ِ «نداشته ها»رسیده به کجا ، مملکت ِ «داشته ها»رسیده به کجا

            بسم الله الرحمان الرحیم.

            هفته نامه ی اَمُرداد، شنبه 6 خورداد 1391، صفحه ی 3:

            «[پیغام خوانندگان:]

            چندی پیش نوشته ای را خواندم که به نظرم باید هم میهنانم از آن آگاه باشند. آن نوشته این بود:

            ژاپنی ها همان کلاس اول دبستان، اتمام حجت می کنند با بچه هایشان. درس اول هم جغرافیا است؛ نقشه ژاپن را می گذارند جلوی بچه ها و می گویند: ببینید این ژاپن کوچولوی ماست، ببینید! ژاپن ما نفت ندارد، گاز ندارد، معدن ندارد، زمینش محدود است و جمعیتش بسیار و ... لیست «نداشته ها» را به بچه ها گوشزد می کنند، خیلی خودمانی بچه هایشان را می ترسانند ...

            در ژاپن نظام آموزشی فهرست مشاغل مورد نیاز جامعه را از همان آغاز، به «بچه ها» گوشزد می کند، حالا این را بسنجید با کتاب های درسی و حتا رسانه های ما که از همان آغاز، در گوش بچه ها می خوانند: «ای ایران، ای مرز پرگهر، سنگ کوهت در و گوهر است» و ... در دبستان هم، نخستین درس ما تاریخ است، نه برای عبرت، بلکه برای گزارش «افتخارات گذشته». اگر گربه ی جغرافیایی را هم بگذارند جلوی بچه ها، با غرور می گویند: «بچه ها ببینید! ایران همه چیز دارد! ایران نفت دارد، گاز دارد، جنگل دارد، دریا دارد و ...»

            نتیجه اش می شود احساس «داشتن» و «غنای کامل» و آمیزه ای از تنبلی اجتماعی و حتا طلبکاری که به اشتباه به آن می گوییم غرور ملی. با این وصف، کودکان و جوانان و مدیران و نسل تازه ی ما باید برای چه «چیزی» تلاش کنند؟

            این می شود که بچه های ما فکر و ذکرشان، می شود دکتر شدن، مهندس شدن و خلبان شدن، یعنی شغل های رویایی و به شدت مادی که سود و رفاه «شخص» در آن حرف اول و آخر را می زند نه نیاز کشور.

ریاستی از تهران

            امرداد: خواننده ی گرامی خانم ریاستی، از این که بچه ها را بیهوده نباید گرفتار غرور و خودبزرگ بینی کرد با شما هم رای و هم دل هستیم. اما آگاهی درست و به جای آنان از دارایی و داشته های کشور می تواند به اعتماد به نفس کافی، تصمیم گیری درست و در نتیجه پیشرفت کشور یاری برساند. همه ی این ها نیازمند رایزنی و کوشش و تلاش کارشناسان آموزشی کشور است تا فردایی روشن را برای همه ی ایرانیان فرارو بگذارد.»

            پایان نقل پیغام یکی از خوانندگان، و جواب هفته نامه ی زرتشتی ی اَمُرداد به ایشان.

            نظر نویسنده ی وبلاگ:

            خب نشریه ی زرتشتی ی اَمُرداد، بعید است بتواند از تأکید شدید بر «گذشته»، و کوروش و داریوش و ماندانا و آناهیتا و آریایی و ...، دوری کند.

            من، متأسفانه، گمان می کنم در پیغام خواننده ی هفته نامه ی اَمُرداد، حقیقتی تلخ و دردناک وجود دارد. هرچند بزرگ بودنهای گذشته، به خودی ی خود، مانع از بزرگ بودن الان و پیشرفت الان، نمی شود، اما ظاهراً واقعیت است که یکی از چندین دلیل و چندین علت پیشرفت نکردن ما، فخر فروختن است به این که ما در «گذشته» این بودیم و آن بودیم، و این که «ایران کشور چهار فصل است» و نفت دارد و گاز دارد و معدن دارد و «همه چیز دارد» و فلان مقام در ناسا ایرانی است و فلان پروفسور در فلان جا ایرانی است.

            حتا در مورد «گذشته»ی ایران هم، گروه بندی و دسته بندی است، که گذشته ی ایران قبل از اسلام را باید ترویج کنیم، یا گذشته ی ایران بعد از اسلام را.