رفیق

            بسم الله الرحمان الرحیم.

            عیناً از وبلاگ خانم زهره [زهره اسدپور؟]، http://zohrehasadpoor.blogfa.com/post-124.aspx ، مورخ ده مرداد 1389، نقل می کنم:

            «یولداش

اوایل ازدواجم بود، شاید 9 سال پیش، عمه ی یکی از دوستام که زن خیری بود برای بچه های پرورشگاه مژدهی یه مهمونی گرفته بود و من و دوستم و چند تا دیگه از بچه ها رفته بودیم تا شاهد این مراسم باشیم.

مهمونی شاد و خوبی بود بچه ها به شدت جذب مراسم شده بودن، و من جذب بچه ها ....

یکی اون وسط بدجوری به نظرم ویژه بود، انگار توی یه حال و هوای دیگه بود، کنترل حس خودش رو داشت و ذوب مراسم نشده بود! نه اینکه غمگین باشه، اما همچین هم الکی خوش نبود! از اونهایی که می تونست به حاشیه های جالب تر مهمونی توجه کنه...شاید 9 یا 10 ساله بود، قیافه عادی ای داشت البته اگه از چشمای پر از هوشش صرفنظر می کردی،

کلی از مراسم گذشته بود که رفتم جلو و ازش اسمش رو پرسیدم، بدون اینکه دستپاچه شه، اسمش رو گفت: مازیار!

جا خورده بودم، برام جالب بود که هم اسم مازیاره، و فکر کردم اگه بهش این موضوع رو بگم می تونه مقدمه خوبی برای دوستی بیشترمون باشه...

با هیجان گفتم "چه جالب! اسم اسم اسم ...."نمی تونستم بگم اسم شو هرم! برای بار اول بود که قرار بود این جوری حرف بزنم! مازیار همیشه مازیار بود دیگه! شوهر؟ همسر؟... اما الان دیگه نمی تونستم به این مازیار کوچولو بگم، اسم مازیار هم مازیاره!

و بعد یهو از دهنم پرید و گفتم ، من یه دوست خیلی خوب دارم ، اسم اون هم مازیاره...

...................

توی باکو فهمیدم، زنهای باکویی دیگه مدتها است که به جای "ار" به معنی شوهر؛ همسراشون رو "یولداش" یعنی رفیق صدا می کنن!»