مطابقت داشتن قانون اساسی با خواست مردم و با واقعیتهای اجتماعی

             بسم الله الرحمان الرحیم.

            گمان می کنم مسائل مهمی در قانون اساسی ی جمهوری ی اسلامی ی ایران هست، که نه مطابق با نظر و خواست اکثر ملت ایران است، و نه مطابق با واقعیتهای اجتماعی. فعلاً به یک مورد اشاره می کنم، که البته از موارد مهم نیست.

            اصل شانزدهم قانون اساسی:

            «از آنجا که زبان قرآن و علوم و معارف اسلامی عربی است و ادبیات فارسی کاملاً با آن آمیخته است این زبان باید پس از دورۀ ابتدائی تا پایان دورۀ متوسطه در همۀ کلاس ها و در همۀ رشته ها تدریس شود.»

            ــ به نظرتان اگر، فرضاً، قرار باشد تک تک اصول قانون اساسی بر اساس نظر و خواست اکثر ملت ایران وارد قانون اساسی شود، این اصل سی سال قبل و بیست سال قبل وارد قانون اساسی می شد و الان وارد قانون اساسی می شود؟

            ــ آیا واقعیت اجتماع ایران، و نیاز اجتماع ایران، این است که مردم از قبل از دبستان (حتا از قبل از دبستان) تلاش می کنند انگلیسی یاد بگیرند، یا واقعیت این است مردم دنبال عربی یاد گرفتن هستند؟

            ــ گمان می کنید اصولاً چند درصد از مردم ایران خبر دارند که چنین اصلی در قانون اساسی ی کشورشان وجود دارد؟ گمان می کنید همان تعداد درصد که می دانند چنین اصلی در قانون اساسی وجود دارد، دانستشان احتمالاً به این دلیل نیست که پشت کتاب عربی ی دوره ی راهنمائی ی تحصیلی و دوره ی دبیرستان، این اصل را دیده اند؟

            ــ لازم می دانم تأکید کنم من عربی ستیز نیستم. اتفاقاً بنده قاری ی آماتور قرآن هستم و معمولاً هم آیات قرآن و احادیث را نیاز ندارم ترجمه اش را ببینم و عربی اش برایم نسبتاً مفهوم است.

من حرفم عربی ستیزی نیست. حرفم واقعگرا بودن است. اصل راهنما برایم نظر و خواست اکثر ملت است. گمان می کنم اگر نهادی که دارد قانون اساسی را می نویسد، فرضاً، در تک تک اصول قانون اساسی اعتنا کند به این که نظر و خواست اکثر ملت آوردن این اصل هست یا نه، این اصل را وارد قانون اساسی نمی کنند. به تعبیر دیگر، اگر تک تک اصول قانون اساسی «جداگانه» به رأی ملت گذاشته می شد و جداگانه به رأی ملت گذاشته شود، گمان می کنم تعدادی از اصول، دارای درجات مختلف اهمیت، رأی نمی آوردند و نمی آورند، و یکی از آن اصول، همین اصل است که عربی «باید» تدریس شود.