لَه لَه ِ کُشتن و دار زدن و تیرباران کردن

            بسم الله الرحمان الرحیم.

            یک) بعد از نخست وزیری ی مصدق، قبل از انقلاب 1357:

مجلس دوره ی 18، یازده خرداد 1333:

«میراشرافى: ابوالقاسم امینى که خیانت و فرار کرد، اگر بدارش زده بودند اینطور نمیشد»

دو) میراشرافی، که دلخور بود چرا ابوالقاسم امینی (برادر علی امینی ی نخست وزیر) را دار نزده بودند، خودش بعد از انقلاب اسلامی به حکم دادگاه انقلاب اسلامی اعدام شد.

سه) فردی که حکم داد میراشرافی اعدام شود و آن فرد را با صدای بلند تشویق می کردند در دادگاه، خودش چند سال بعد به حکم فرد دیگر اعدام شد.

چهار) بعد از انقلاب اسلامی:

مجلس دوره ی اول:

«خلخالى- جمال امامى و نورالدین امامى و شریف و تقى زاده و صدرالاشرافها در آن مجلس بودندکه اگر الان وجود داشتند در محکمه انقلابى حکمشان اعدام بود. و آن مجلس که مصدق آنرا منحل کرد در واقع مجلس ملى نبود بکله ضد ملى بود و مصدق در آن زمان حکومت ملى داشت.

آیت- جمال امام در آن مجلس نبود.

محلاتى- هر گونه مسائل اختلافى خیانت به اسلام است.

رئیس- اقایان تذکر میدهم بفرمائید بنشینید آقاى کاشانى خواهش میکنم بفرمائید بنشینید. آقاى خلخالى خواهش میکنم سکوت کنید.»

پنج) می بینید آقای خلخالی، بجز افرادی که زنده بودند و آنها را در دادگاه عدل اسلامی، اعدام می کرد، حتا مُرده ها را هم در نظر داشته، که اگر نمرده بودند و زنده بودند، در محکمه ی انقلابی (به ریاست ایشان، بدون وکیل، بدون هیئت منصفه) حکم آنها را اعدام مقرر می کرده.

و خوشا به حال نورالدین امامی خوئی، که در زمان این سخنان آیت الله العظمی آقای خلخالی (آقای خلخالی رساله ی توضیح المسائل داشته) در مجلس شورای اسلامی، در واقع زنده بوده، اما آقای خلخالی گمان می کرده او مرده است! نورالدین امامی خوئی در سال 1370 فوت کرد.