رفسنجانی: «... البته به مسلمانهاى داخل اسرائیل باید اسلحه داد»

                بسم الله الرحمان الرحیم.

            در سی و سه سال گذشته در جمهوری ی اسلامی ی ایران، در مسئله ی فلسطین و اسرائیل، ظاهراً اکثر مقامات ارشد سیاسی، بیانات و مواضع و راهکارها و پیشنهادهایشان مانند هم بوده است.

            آقای رفسنجانی، رئیس وقت مجلس شورای اسلامی، در نهم دی 1361 در اولین دوره ی مجلس، چنین گفت (طبق http://www.ical.ir/index.php?option=com_mashrooh&view=session&id=398&page=6575&Itemid=38 ):

«ما که نمى توانیم در مقابل اینگونه مسائل از لحاظ اسلامى بى تفاوت باشیم. پس اگر قانون اساسى هم نبود، قانون اساسى براى ما اسلام است، که به همین دلیل روى قانون اساسى رفته است. تا اینجا هم من فکر نمى کنم دوستان ما بحثى داشته باشند. مى رویم سراینکه حالا موقعش هست یا نه، یا این طرح کامل است یا نیست؟ آقایان بیشتر بحثهایشان این است. اگر این را قبول داریم، آیا ببینیم بدون قانون مى توانیم این کار را بکنیم یا نه؟ خوب، شما در مجلس هستید، مى دانید. هیچ کارى در کشور بدون قانون نباید بشود. باید پول داد، باید نیرو خرج کرد، باید مسافرت کرد، باید گذرنامه داد، باید منزل داد، باید مأوا داد. همه اینها قانون لازم دارد. هر کس بدون قانون بخواهد اینها را خرج بکند (آن هم غیر دولت) چطور مى تواند خرج بکند. پس براى یک قانون لازم داریم. ممکن است بعضى از آقایان بفرمائید، قانون لازم داریم، شش ماه دیگر، بعد از جنگ. خوب، مگر حالا نیست. شما که مى دانید بعد از انقلاب در همان ماههاى اول ما حمایتان را از فلسطینى ها اعلام کردیم، از مسلمانهاى داخل عراق که تحت فشارند اعلام کردیم، از حرکتهاى اسلامى خالص افغانستان اعلام کردیم و مى دانید همین حالا هم کمک مى کنیم. بنابراین، این دارد بى قانون انجام مى شود. ما راضى نباشیم که کارى که داریم مى کنیم و پول بیت المال را بابت آن خرج مى کنیم، بدون قانون کارى انجام بدهیم. این شش ماهى که مى فرمائید تأخیر نیفتد یا آقاى نوروزى که مى فرمایند فصلش حالا نیست، شما مى توانید به فلسطین کمک نکنید؟ اصلًا ما اجازه داریم شرعاً کمک نکنیم؟ این مردم یک میلیون و نیم افغانى که اینجا آمده اند، با این وضعى که گرفتار شده اند، ما مى توانیم به آنها کمک نکنیم؟ خوب، یک قانونى بگذرانیم مسؤول این کمک را معین کنیم، بودجه اش را معین کنیم، روالش را معین کنیم، خط مشى اش را معین کنیم، بدانیم چه کسى دارد کار مى کند و چرا دارد کار مى کند؟ یک بحث دیگر آقایان داشتند که چرا اصلًا این در مجلس مطرح بشود؟ دنیا خیال مى کند ما در امور داخلى اش مى خواهیم دخالت کنیم، اتفاقاً همین مسأله مبهم ضرورتى بود که ما این را در مجلس مطرح کنیم. ما مسأله صدور انقلاب را مطرح کردیم. مسأله حمایت از نهضتها در قانونمان هست و همه کشورها مى دانند، (حمایت از مستضعفان) یک چیز مهمى درست کردند در دنیا که دولت جمهورى اسلامى ایران مى خواهد تروریست صادر بکند، مى خواهد در کار دیگران دخالت بکند و حتى بعضى از آقایان مى گفتند جلسه سرى داشته باشیم، اگر سرى همین حرفهائى را که حالا داریم مى زنیم، مى زدیم. فرا بلندگوهاى دنیا مى گفتند نشستند، چه برنامه هائى ریختند که دنیا را خراب کنند و از این حرفها. حالا بگذارید همه بفهمند ما داریم چه مى گوئیم. در قانون اساسى ما با صراحت آمده است در امور داخلى آنها دخالت نمى کنیم. حمایت هم اینجا مشخص نشده است، حمایت مسلحانه، حمایت مالى یا حمایت تبلیغاتى، هیچ چیزى مشخص نشده است. این بسته بر شرایط است. اگر در اسرائیل آدم بخواهد دخالت بکند، کمک بکند، البته به مسلمانهاى داخل اسرائیل باید اسلحه داد. یک جائى هست باید رادیو کمکشان کند. یک جائى فقط باید پول بدهیم. یک جائى باید به فرارى هایشان مأوى بدهیم. یک جا باید به روزنامه مان اجازه بدهیم از آنها تبلیغ بکنند. شیوه هایش فرق مى کند و آن شورا نشسته است آنجا شیوه ها را تعیین مى کند و یا حساب مشخص مى کند، ما را از این مخمصه موجود درمى آورد. الان شرایطى است که هرکس را مى خواهند با ما بد کنند، مى گویند اینها مى خواهد تروریست صادر بکنند، اینها مى خواهند پاسدار تربیت کنند براى شما بفرستند و قانون اساسى شان این را مى گوید.»