وقتی «من» سخنگوی «ما» شود

            بسم الله الرحمان الرحیم.

۱) نظر فردی بزرگوار در یک جا:

«ولایت فقیه برای ما همه چیز است و اعتراض و عناد با ولایت فقیه٬ اعتراض به همه چیز است.»

۲) کامنت یکی از عزیزان در وبلاگ یکی از عزیزان:

«از نظر من مطالبات و خواستهای اصلی جامعه ما مطالبات لیبرالیستی است» 

خب. نظر سیدعباس سیدمحمدی:

من دوست دارم ماها به نقطه ای برسیم که اجازه بدهیم سخن و نظر و خواست و مطالبات «ما» از طریق رأی گیری ی کاملاً آزاد مشخص شود، نه که یک نفر بشود سخنگوی «ما» و  بگوید ولایت فقیه برای ما همه چیز است، و دیگری هم سخنگوی «جامعه ی ایران» بشود و بگوید  مطالبات اصلی ی جامعه ی ما مطالبات لیبرالیستی است. البته احتمالاً او که گفت «از نظر من مطالبات و خواستهای اصلی جامعه ما مطالبات لیبرالیستی است»، حاضر است صحت یا سقم نظرش از طریق رأی گیری ی کاملاً آزاد روشن شود، اما او که گفت «ولایت فقیه برای ما همه چیز است و اعتراض و عناد با ولایت فقیه٬ اعتراض به همه چیز است»، نه تنها حاضر نیست ولایت فقیه را به رأی کاملاً آزاد مردم بگذارد، بلکه حتا اعتبار رأی مردم در انتخاب کردن رئیس جمهور و انتخاب کردن نمایندگان مجلس را، بعد از نظارت استصوابی ی شورای منصوب مقام معظم ولی فقیه می داند.

طبق فهم و نظر دینی ـ سیاسی ـ اجتماعی ی من، فصل الخطاب در انتخاب نوع حکومت، و تمام ارکان حکومت، مردم هستند.