فطرت

            بسم الله الرحمان الرحیم.

            من یک فرزند دارم. یک پسر سه سال و دوماهه. ده مرداد 1389 در منزلم، من بودم و پسرم. با هم صحبت می کردیم. قبلاً چند بار این جمله را به او گفته بودم که «من دارم یواش یواش پیر مرد میشم». به شوخی و به جدّی. وقتی با هم صحبت می کردیم، ناگهان به من گفت: «بابا عباس، مَنَم پیر مرد میشم؟» چند لحظه فکر کردم و گفت: «آره بابا، تو هم پیر مرد میشی، ولی وقتی تو پیر مرد میشی، من دیگه مُردم.» این را گفتم و شاید یک مقدار دیگر هم صحبت کردیم، و من رفتم اتاق کناری. چند دقیقه ای گذشت و صدای بازی و سر و صدا و ... از پسرم نیامد. بلند شدم رفتم سراغ پسرم. احساس کردم گرفته است. گفتم «ناراحت نباشی بابا». این را که شنید، با بغض به من گفت «چرا ــ وقتی ــ من پیر مرد میشم ــ تو ــ می میری؟» و زد زیر گریه و سه چهار دقیقه هرچه کردم و هرچه گفتم نتوانستم جلوی گریه کردنش را بگیرم. زار زار گریه می کرد. 

                                            

            خب به نظر شما این واکنش شدیداً انسانی ی یک بچه ی سه سال و دوماهه، فقط تحلیل جامعه شناختی دارد؟ فقط تحلیل روان شناختی دارد؟ فقط تحلیل زیست شناختی دارد؟  

                                      

جناب آقای علی زمانیان (دکتر علی زمانیان؟ دکتر جامعه شناسی؟ کارشناس مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام؟، نویسنده ی ارجمند وبلاگ http://zamanian.blogsky.com/ ، و مدیر ارجمند وبلاگ (فیلترشده) درباره ی آراء و نظریات دکتر محمد مجتهد شبستری در http://drshabestari.blogfa.com/ ) در وبلاگ جناب آقای فاضل قاسم فام در ذیل http://aknun.blogsky.com/1389/04/28/post-16/  چنین نظر داد (براکتها و سه نقطه ها از سیدعباس سیدمحمدی است):   

«[...] تئوری فطرت (که از آن به عنوان ساختار وجودی نام برده اند) [...] داشتن فطرت و یا ساختار وجودی انسان را چگونه می توان مدلل کرد؟ منظورم دلایل درون دینی و با ارجاع به متن مقدس نیست. بلکه استدلال عقلانی. جامعه شناسان انسان را موجودی اجتماعی می دانند. ساده شده ی نظر آنان این است که گویی آدمی به منزله ی ظرف خالی متولد می شود و سپس در مسیر اجتماعی شدن و جامعه پذیری- ارزش ها - هنجارها - گرایش ها - خوب و بدها - باورها و همه چیزش را از جامعه کسب می کند.»   

پایان نقل فرمایش آقای علی زمانیان.

بنده فرمایش آقای زمانیان را قبول ندارم.

سیدعباس سیدمحمدی:

طبق فهم و معلومات اندک من: یک) انسان مخلوق خدا است. دو) فطرت، تئوری نیست، بلکه حقیقت و واقعیت و اصل است. سه) انسان دارای روح است و اصل وجود انسان روح او است. چهار) انسان موجودی زیستی ـ روانی ـ اجتماعی است. پنج) تحلیل کنشها و واکنشها و رفتارهای انسان وقتی جامع است که هر چهار جنبه ی «روح» و «زیستی» و «روانی» و «اجتماعی» را در نظر بگیرد.

به نظر من ماجرای صحبت کردن من و پسرم، و گریه کردن او، یعنی:  

«فطرت»  

به نظر من، اگر انسان فطرت خود را آلوده نکند، حتا در سه سالگی بسی چیزها می فهمد و بسی کنشها و واکنشها و رفتارهای شدیداً انسانی و لطیف و زیبا از خود نشان می دهد، و اگر فطرت خود را آلوده کند، هزار هزار آدم می کُشد و کَکَش هم نمی گزد.

البته انسان چهار جنبه ی «روح» و «زیستی» و «روانی» و «اجتماعی» دارد، و بعضی انسانها طبق ویژگیهای زیستی شان از بدو تولد ناهنجاریهای رفتاری و ... دارند.