دین هیچ مقام فوق قانونی را به رسمیت نشناخته است

                  بسم الله الرحمان الرحیم.

            قُل لله ِ کَتَبَ عَلی نَفســِه ِ الّرَحمَة ِ / بگو از آن خداوند است که بر خود رحمت را مقرر داشته است (قرآن کریم، سوره ی انعام، آیه ی 12، ترجمه ی فارسی از بهاء الدین خرمشاهی).

            کَتَبَ رَبُّکُم عَلی نفســِه ِ الرَّحمَة ِ / پروردگارتان رحمت را بر خود مقرر داشته است (قرآن کریم، سوره ی انعام، آیه ی 54، ترجمه ی فارسی از بهاء الدین خرمشاهی).

            وَ رَحمَتی وَســِعَت کُلَّ شَی ء ٍ / و رحمت من همه چیز را فراگیر است (قرآن کریم، سوره ی اعراف، آیه ی 156، ترجمه ی فارسی از بهاء الدین خرمشاهی).

            لا تَقنَطوا مــِن رَحمَة ِ الله ِ / از رحمت الهی نومید مباشید (قرآن کریم، سوره ی زمر، آیه ی 53، ترجمه ی فارسی از بهاء الدین خرمشاهی).

            وَ ما أرسَلناکَ إلّا رَحمَةً لــِلعالَمینَ / و ما تو را جز مایۀ رحمت برای جانیان نفرستاده ایم (قرآن کریم، سوره ی انبیاء، آیه ی 107، ترجمه ی فارسی از بهاء الدین خرمشاهی).

***

            محسن کدیور، دغدغه های حکومت دینی، تهران، نشر نی، 1379؛ صفحه ی 570:

            «اگر ما مقامی را مافوق قانون فرض کنیم. دیگر قابل نظارت نیست، قابل سؤال نیست و از سوی دیگر، تمام اشکالات جامعه متوجه او خواهد شد[.] ببینید در هر جای دنیا اشکالی صورت می گیرد بلافاصله مقام مسئول را می طلبند که یا عوض می شود و یا استعفا می دهد اما اگر ما فردی را فوق قانون بدانیم، او در چه حوزه ای مسئول است، خطا، برای بشر طبیعی است چگونه می توان به او تذکر داد و اصلاح کرد، به نظر می رسد این فوق قانون دانستن، نشستن بشر خطاکار در جایگاه خداوند است، اوست که فوق قانون است در حالی که خداوند می فرماید: «کتب علی نفسه الرحمة» یعنی خدا مجموعه ای سنن لایتغیر وضع کرده است و به ما اعلام و واجب کرده است مانند عدالت، که خدا را با این عیارها بسنجیم[.] وقتی خدای ما قانونمند و قانونپذیر است، ما کجای کاریم که می خواهیم خودمان را مافوق قانون بدانیم، این یک سوء فهم از قوانین دینی است اما آنچه من از دین می فهمم، این است که قوانین حوزه اجتماع، همه افراد جامعه را بدون استثنا دربر می گیرد و دین هیچ مقام فوق قانونی را به رسمیت نشناخته است.»