دانشگاه صنعتی ی شریف و دانشگاه پیام نور

                   بسم الله الرحمان الرحیم.

            در http://physics.sharif.edu/~web/doc/ccPHYS-2-FINAL.pdf نمره های نهائی ی درس فیزیک پایه ی 2 دانشجویان دانشگاه صنعتی ی شریف است که در تاریخ 23/4/1389 از دفتر فیزیک پایه به آموزش فرستاده اند. (در تاریخ بعد از 23 تیر 1389 در http://physics.sharif.edu/~web/ بنده خبر «نمرات فیزیک  2 نهایی  و به آموزش ارسال شده لذا غیر قابل تغییر است. / دفتر فیزیک پایه 23/4/89» را دیدم و سطر بعد از خبر، لینک http://physics.sharif.edu/~web/doc/ccPHYS-2-FINAL.pdf بود، اما امروز (شش دی 1389) لینک اخیر هست ولی در http://physics.sharif.edu/~web/ خبر  «نمرات فیزیک  2 نهایی  و به آموزش ارسال شده لذا غیر قابل تغییر است. / دفتر فیزیک پایه 23/4/89» نیست.)

            اگر نمره ها را نگاه کنید، می بینید درصد قابل توجهی، نمره ی زیر 10 گرفته اند: 2، 9، 4، 7، ... .

            البته 20 هم هست و نمره های خوب هم هست. اما نمره های زیر 10 هم قابل توجه است تعدادشان. 

                

            خب. من بعد از این که شانزده هفده سال قبل تحصیلات دانشگاهی ام با ناکامی و با مدرک فوق دیپلم به پایان رسید، در چند سال گذشته شوق فیزیک خواندن زد به سرم. کنکور دادم. درس هم ابداً نخواندم. رفتم و کنکور دادم و فقط مجاز به انتخاب رشته در پیام نور شدم. و در نهایت فیزیک دانشگاه پیام نور قم قبول شدم. نه توانائی داشتم و نه حوصله داشتم کتابهای 20 سال قبل را بخوانم و با هزاران نفر جوانتر از خودم رقابت کنم.

            من نه آن زمان که 18 ساله بودم، نه الان که 38 ساله هستم، راستش هیچ وقت جرئت نکردم به این فکر کنم که دانشگاه شریف قبول شوم، اما اگر از بحث کنکور و «ورود به دانشگاه» که بگذریم، من شک دارم معیار دقیقی وجود داشته باشد که بتوان با اطمینان با استناد به آن معیار ادعا کرد دانشجویان دانشگاه شریف از نظر علمی و از نظر معلومات از دانشجویان دانشگاه پیام نور برتر هستند.

            حتا تک به تک دانشجویان دانشگاه شریف، و تک به تک دانشجویان دانشگاه پیام نور را، ظاهراً نمی شود در «همه چیز» و «همه ی درسها» و ... مقایسه کرد.

(یکی از عزیزان، به من گفت: من شنیده بودم سطح علمی ی دانشجوهای پیام نور پائین است، اما حالا شما (= سیدعباس سیدمحمدی) را که می بینم، می بینم درست شنیده ام.)

            به همین ترتیب، این که ظاهراً در جامعه ی ما افرادی می گویند دانش آموزان رشته ی ریاضی باهوشتر از دانشجویان علوم انسانی هستند. من شک دارم به این حرفها. من همکلاسهایی داشتم در دبیرستان (من رشته ام ریاضی فیزیک بود) که نمره ی شان در درسهای ریاضی (جبر و آنالیز؛ ریاضیات جدید؛ هندسه ی تحلیلی) با ضریب دو می شد نیم. البته با توجه به اعتماد به نفس خاص ما ایرانیها، من بعید می دانم همین عزیزان که با ضریب دو می شدند نیم، در جامعه از پز دادن «ریاضی بودن خود» به دانش آموزهای علوم انسانی خودداری می کردند.

            همچنین، فارغ التحصیلان آکسفورد و کیمبریج و هاروارد و سوربون، معلوم نیست معلوماتشان و آگاهی شان در رشته ی شان، بیشتر از فارغ التحصیلان همان رشته در دانشگاه ــ مثلاً ــ شیراز باشد.

            موضوع را این طور جمع بندی می کنم:

            افرادی هستند فقط یا عمدتاً، در رقابتهایی مانند کنکور توانا هستند؛

            افرادی هستند فقط یا عمدتاً، در تحصیلات دانشگاهی توانا هستند؛

            افرادی هستند درسشان خوب است و نمره خوب می گیرند اما تفکر و تعقل و استدلال آنها ضعیف است؛

            افرادی هستند شخصیت دانشگاهی ی ممتازی هستند، اما درکشان از مسائل اجتماعی ی ملی و جهانی ضعیف است؛

            کم هستند افرادی که در چندین حیطه و میدان، در اوج توانائی باشند؛

            حتا نابغه ها، نبوغشان لزوماً در همه چیز نیست و اگر اشتباه نکنم تا به حال در میان انسانهای معمولی (معمولی یعنی غیر از انبیاء و رسولان و امامها) فردی نبوده که نابغه در «همه چیز» باشد؛

            جامعه ی موفق، از توانائیهای مختلف افراد مختلف، استفاده می کند.