دوم خرداد 1376

            بسم الله الرحمان الرحیم.

            جمهوری ی اسلامی ی ایران، هفتمین انتخابات ریاست جمهوری، دوم خرداد 1376. چهار نامزد بودند. علی اکبر ناطق نوری. سیدمحمد خاتمی. محمد محمدی ری شهری (محمد محمدی نیک). سیدرضا زواره ای. رقابت اصلی بین ناطق نوری و خاتمی بود. ناطق نوری رئیس مجلس شورای اسلامی بود. خاتمی رئیس کتابخانه ی ملی بود. وزیر ارشاد سابق. مطمئن نیستم، و مدرکی ندارم الان، اما گمان کنم ناطق نوری به کشورهایی مسافرت می کرد، و او را، در آن کشورها، یا در تحلیلهای بعضی مطبوعات داخلی، «رئیس جمهور آینده ی ایران» می نامیدند. این اندازه قطعی می دانستند که ایشان رئیس جمهور خواهد بود.

            مقامهای سیاسی و شخصیتهای سیاسی و حزبی و عُلما، تصریحاً یا تلویحاً، از ناطق نوری یا خاتمی، و یا دو نامزد دیگر، حمایت می کردند. بعضی فعالان سیاسی هم انتخابات را تحریم می کردند. بعضی از حامیان ناطق نوری، می گفتند انقلاب و امام (امام خمینی) و اسلام و خون شهدا، بسته به انتخاب شدن ناطق نوری است. بعضی عُلما می گفتند «به کسی رأی بدهید که هم معلومات حوزوی دارد و هم معلومات دانشگاهی». نام نمی بردند، اما یعنی سیدمحمد خاتمی!

            شور و هیجان عجیبی بود. عجیب. 

                       

            یک شعار از شعارهای طرفداران خاتمی این طور بود: خاتمی خاتمی خدا نگه دار تو قلب تمام ملت صندوق آرای تو. یک شعار این بود: سلام بر سه سید فاطمی خمینی خامنه ای خاتمی.

            به روز انتخابات نزدیک می شدیم. شایعاتی بود که تقلب می شود. شایعات و طنزهایی بود که «می نویسیم خاتمی می خوانند ناطق نوری». یادم است هاشمی رفسنجانی (رئیس جمهور وقت، که طبق http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=2840 ، آقای خامنه ای در دوم خرداد 1376 فرمود: «براى شخص من، هیچ کس آقاى هاشمى رفسنجانى نخواهد شد») در آخرین نماز جمعه قبل از انتخابات دوم خرداد 1376 هشدار داد به اندیشه های تقلب و احیاناً فتواهای تقلب. یادم است رفسنجانی گفت در قلمرو قدرتش اجازه نمی دهد تقلب شود، و گفت اگر تقلب شود، تاریخ آینده ی ایران، نمی بخشاید.

            حدود دو هفته قبل از انتخابات بود. تلفن کردم به حسن یوسفی اشکوری. پرسیدم پیش بینی ی شما چیست؟ گفت در تهران و چند شهر بزرگ، خاتمی بیشتر رأی می آورد، اما در کُلّ کشور، رأی ناطق بیشتر است و ناطق رئیس جمهور می شود. من شک داشتم به پیش بینی ی اشکوری. چرا بین تهران و شهرهای بزرگ و شهرهای کوچک و روستاها، حائل در نظر بگیریم؟ همان روزها تلفن کردم بیرجند. یک آشنا داشتم. گفت پسر من معلم است و روستاهای اطراف بیرجند می رود، و پسرم می گوید حتا در روستاهای بسیار کم جمعیت، بحث «ناطق و خاتمی» و هیجاناتش هست.

            موجی که در تهران ایجاد شده بود، کم و بیش به تمام نقاط ایران، شهرها و روستاها، سرایت کرده بود. 

            انتخابات انجام شد. حتا قبل از اعلام نتایج شمارش «تمام آراء»، ناطق نوری به خاتمی تبریک گفت. خاتمی بیست میلیون رأی. ناطق نوری هفت میلیون رأی.

            سیدمحمد خاتمی پیروز شد. پیروزی ای حماسی. بدون هیچ اما و اگر.  

                                              

            بعد از انتخابات، طرفداران خاتمی به بیست میلیون رأی خاتمی افتخار می کردند، و گروه مقابل، به سی میلیون تعداد کل شرکت کنندگان در انتخابات افتخار می کردند. این طور یادم است رهبر ایران، که البته گفته می شود ایشان نظری نداشت بر هیچ کدام از چهار نامزد، فرمود من نماز شکر خواندم به دلیل حضور سی میلیون نفر در انتخابات. اگر اشتباه نکنم، حتا رهبر ایران، عبارت «حماسه ی دوم خرداد» را به کار می بُرد.

            سیدمحمد خاتمی در سال 1380 هم با حدود بیست و دو میلیون رأی رئیس جمهور شد.