دیدگاه یک عارف وفقیه درباره ی دلیل تبدیل املای«طهران»به«تهران»

            بسم الله الرحمان الرحیم.

            مرحوم آقای سیدمحمدحسین حسینی طهرانی معتقد به عدم ورود زنان به مجلس شورا بوده و معتقد بوده تاریخ و تقویم تمام مسلمین جهان باید هجریه ی قمریه باشد و معتقد بوده آنچه بر سنگ قبر مرحوم علامه سیدمحمدحسین طباطبائی نوشته شده شایسته است متنش تغییر کند و ویرایش شود.

            جدیداً متوجه شدم ایشان درباره ی تهران/طهران و درباره ی شاهنامه هم نظر داده است. نظرات ایشان را عیناً از کتابشان نقل می کنم.

            مرحوم آقای سیدمحمدحسین حسینی طهرانی، نور ملکوت قرآن، جلد چهارم، عیناً از نسخه ی پی دی اف این کتاب که در اختیار دارم نقل می کنم:

            «ــ صفحه ی 142: نام مسجد را دمرگاه، و قبرستان را گورستان، و اجتماع را گردهمائی، و جمعه را آدینه، و وسائل ارتباط جمعی را رسانه های گروهی، و خصوصاً و مخصوصاً را ویژه، و جمع و تفریق و ضرب و تقسیم را افزایش و کاهش و زدن و بخش، نهادند؛ و همچنین سائر اصطلاحات ریاضی را، بطوریکه بعضی اوقات خود معلّمان گیج می شدند و در ادای مقصود فرومی ماندند. اینها همه برای دور کردن مردم از لغات قرآن است. برای قطع رابطه و بریدن با نهج البلاغه است. برای عدم آشنائی مردم به جمعه و جماعت است. برای بی خبر داشتن ایشان از این معارف اصیل است.

            ــ پانوشت صفحه ی 142: بسیار عجیب است! هنوز که هنوز است این امواج گستردۀ متعفّن غربی که نتیجه و حاصل دست استعمار و پارازیت های فکری غرب گرایان است، در دانشگاههای ایران بطور روشن و صریح بنام حفظ تمدّن و میراث فرهنگ ایرانی و به اسم ملّیّت و ادب کشور باستانی انتقال می یابد. و معلوم نیست که وسائل ارتباط جمعی از روی تعمّد و قصد و یا از روی جهالت و نادانی این افکار را نشر نموده و توسعه می دهند. چند روز قبل (از مبدأ روز 25 ماه ذوالحجّۀ 1411 هجریّۀ قمریّه) از رادیوی طهران نقل شد ...

            ــ صفحه ی 143: برداشتن «طاء» از کلمات و بجای آن «تاء» نهادن، مانند تبدیل کتابت لفظ طهران به تهران روی همین زمینه است؛ همچنین دربارۀ سائر حروف عربی مثل ظ و ص و ض و ع و غ و ث و ذ.

            ــ صفحه ی 145: ... اینهمه سر و صدا برای عظمت فردوسی، و جشنواره و هزاره و ساختن مقبره، و دعوت خارجیان از تمام کشورها برای احیاءِ شاهنامه، و تجلیل و تکریم از این مرد خاسر زیان بردۀ تهیدست برای چیست؟!

            برای آنست که در برابر لغت قرآن و زبان عرب که زبان اسلام و زبان رسول الله است، سی سال عمر خود را به عشق دینارهای سلطان محمود غزنوی به باد داده و شاهنامۀ افسانه ای را گرد آورده است....

            ــ صفحه ی 146: فردوسی با شاهنامۀ افسانه ای خود که کتاب شعر (یعنی تخیّلات و پندارهای شاعرانه) است خواست باطلی را در مقابل قرآن عَلم کند، و موهومی را در برابر یقین بر سر پا دارد. خداوند وی را به جزای خودش در دنیا رسانید، و از عاقبتش در آخرت خبر نداریم....»

            پایان نقل عین سخنان مرحوم آقای سیدمحمدحسین حسینی طهرانی.

            سیدعباس سیدمحمدی:

            ــ به طور مبهم خاطرم است مرحومان محمدتقی بهار و سیداحمدکسروی تبریزی (در کتاب مقالات بهار؟) درباره ی تهران/طهران با هم بحث می کردند. اگر اشتباه نکنم، بهار ادله اش به نفع طهران بوده و کسروی به نفع تهران. خُب دو نفر بودند اهل زبان و ادب. بحث می کردند. به گمان بنده، منی که اهل زبان و ادب نیستم، و آقای سیدمحمدحسین حسینی طهرانی که اهل عرفان و فقه است، ماها همه می توانیم از منظرهای مختلف به بحث تهران/طهران نگاه کنیم و نظر بدهیم و بعضاً نظرمان جالب توجه باشد. اما یک بحث اساساً فنّی ی زبانی و ادبی را، این طور بکشانیم به اسلام و قرآن و نهج البلاغه، و بگوئیم اگر طهران را تغییر دهند به تهران، برای دور کردن مردم از معارف اصیل اسلامی است و برای دور کردن مردم از قرآن و نهج البلاغه است، این مورد قبول بنده نیست.

            ــ اظهار نظرهای مرحوم آقای سیدمحمدحسین حسینی طهرانی درباره ی فردوسی و شاهنامه، شاید بهتر است بی جواب باقی بماند.

            ــ نویسندگان وبسایت http://mortezamotahari.com  در http://www.mortezamotahari.com/Forum/default.aspx%3Fg%3Dposts%26t%3D1516&sa=U&ei=oX_6TcGcEoXliAL3gaXtBA&ved=0CBAQFjAA&usg=AFQjCNGQZQp7X1QWe7sE7T7P5_zH74KqPw پس از این که گفته اند سخنان گفته شده درباره ی شاهنامه و فردوسی، از مرحوم مرتضی مطهری نیست، و از آقای سیدمحمدحسین حسینی طهرانی است، برای توجیه (به نظر سیدعباس سیدمحمدی، «توجیه» است) سخنان آقای سیدمحمدحسین حسینی طهرانی، چنین گفته اند:

            «اگر امروز عده ای کوروش را بزرگ می کنند چه انگیزه ای دارند؟ اگر نیت آنها بزرگ کردن کوروش باشد و دعوت ایرانی ها به پرداختن به کوروش و افتخارات ایرانی و جدایی از اسلام و تدین باشد و انگیزه ای جز تفرقه بین مسلمانان نداشته باشند در پاسخ به چنین اشخاصی ممکن است بگوییم سخن از کوروش سخن از بی دینی است . منظور ما این نیست که شخص کوروش چنین شخصیتی دارد بلکه کوروشی که در مقابل اسلام و وسیله ای برای مبارزه با اسلام باشد چنین وصفی دارد.

در آن زمان هم سخن از فردوسی چنین جایگاهی داشته است . و لحن علامه به این خاطر بوده است و دشمنی با خدمات و شخص فردوسی نداشته اند. فردوسی را یا امروز کوروش را وسیله ای کرده اند برای دوری از دینداری و اسلام، کج راهه ای ساخته اند با تابلوی کوروش برای جدایی و تفرقه. برای مبارزه با این کج راهه به اجبار باید از عنوان کج راهه سخن و گفت و با آن مقابله کرد»

پایان نقل از وبسایت http://mortezamotahari.com . ای نویسندگان محترم وبسایت! چه طور است اگر کسانی، به قول شما، کوروش را و فردوسی را بزرگ کنند (لابد از دید شما، اینها بزرگ نیستند، ولی بزرگشان می کنند)، اینها «انگیزه» (به معنای منفی) دارند، اما اگر فردی مانند آقای سیدمحمدحسین حسینی طهرانی می گوید تبدیل طهران به تهران برای دور کردن مردم از معارف اسلامی و از قرآن و نهج البلاغه است، ایشان «انگیزه» (به معنای منفی) ندارد، و اخلاص محض و دانش محض و یقین محض و فناء فی الله است؟ خب دو انگیزه وجود دارد، کاملاً یا نسبتاً مغایر هم و مخالف با هم. این دو انگیزه، آرائشان را بگذارند وسط. هم طرف مقابل نظر بدهد، و هم مردم نظر بدهند و داور باشند بین صاحبان دو انگیزه ی متفاوت. چرا شما انگیزه ی طرف مقابل را «کجراهه» می نامی؟ بر فرض که انگیزه ی طرف مقابل کجراهه است. خب. آیا فردوسی را «مرد خاسر زیان بردۀ تهیدست» نامیدن و به کار بردن تعابیری مانند «امواج گستردۀ متعفّن غربی»، اینها «صافراهه» است؟